ფეხმძიმობა
ყოველ ზაფხულს სათევზაოდ დავდივარ მეინზე. პირადად მე ძალიან მიყვარს ნაღებმოსხმული მარწყვი, მაგრამ რაღაც უცნაური მიზეზის გამო, თევზს თურმე ჭია-ღუა ურჩევნია. ასე რომ, სათევზაოდ როცა ვემზადები, ჩემს სურვილებს ვივიწყებ და იმაზე ვფიქრობ, რა მოეწონებათ და რა უნდა მივართვა თევზებს, ჩანგალზე სატყუარად ნაღებიან მარწყვს კი არა, ჭიას ან ჭრიჭინობელას წამოვაგებ ხოლმე.
რატომ არ ვიჩენთ ასეთ გამჭრიახობას ადამიანებთან ურთიერთობაში?
რატომ ვლაპარაკობთ ხოლმე მხოლოდ ჩვენს სურვილებზე? ეს ხომ ბავშვური გულუბრყვილობაა. რა თქმა უნდა, თქვენთვის მთავარია მიიღოთ ის, რაც გინდათ, თქვენ ეს გაინტერესებთ, მაგრამ სხვას? ჩვენ ყოველთვის იმაზე ვფიქრობთ, რაც ჩვენ გვინდა, სხვისი ინტერესები და სურვილები კი მხედველობის მიღმა გვრჩება.
ამ ქვეყნად ადამიანზე ზემოქმედების ერთადერთი გზა არის ილაპარაკო იმაზე, რაც მას სურს და ასწავლო ამ სურვილის აღსრულების საშუალება.
გაიხსენეთ ეს პირველსავე შემთხვევაში, როცა დაგჭირდებათ ვინმეს რამე გააკეთებინოთ. ვთქვათ გინდათ, რომ თქვენი შვილი თამბაქოს არ ეწეოდეს. ნუ დაუწყებთ შეგონებას, ნუ ილაპარაკებთ იმაზე, რაც თქვენ გსურთ. აუხსენით, რომ თამბაქოს წევამ შესაძლოა ხელი შეუშალოს და ფეხბურთის გუნდში აღარ აიყვანონ. ანდა ვერ მოიგოს ას მეტრზე სირბილში შეჯიბრება.
საჭიროა ყოველთვის გვახსოვდეს იმისი სურვილი და გავითვალისწინოთ იმისი ინტერესი, ვისთანაც გვექნება საქმე - იქნება ეს ადამიანი თუ პირუტყვი.
ერთხელ რალფ ემერსონსა და მის ვაჟს უნდოდათ ხბო საძოვრიდან წამოეყვანათ და ბოსელში შეეგდოთ. მათ ჩვეულებრივი შეცდომა დაუშვეს - მარტო იმაზე ფიქრობდნენ, რაც თვითონ უნდოდათ. ემერსონი უკნიდან აწვებოდა, ბიჭი წინ ექაჩებოდა, მაგრამ ხბოც მათსავით იქცეოდა, ისიც მარტო საკუთარ სურვილზე ფიქრობდა, ამიტომ გაჯიუტდა, ფეხი მიასვა და არაფრით არ სტოვებდა საძოვარს. მათი გასაჭირი შენიშნა ერთმა შინამოსამსახურე ქალმა. ქალი უწიგნური იყო, მაგრამ ამ შემთხვევაში მეტი გამჭრიახობა გამოიჩინა, ან უფრო სწორად, ხბოს ჭკუა იხმარა. მიხვდა, რატომ ჯიუტობდა ხბო. მიუახლოვდა, პირში თითი ჩაუდო და ასე წოვებ-წოვებით ბოსლისკენ წაუძღვა.
ყოველ თქვენს საქციელს დაბადებიდან დღემდე საფუძვლად თქვენივე სურვილები უძევს, მაგრამ რა შეიძლება ითქვას წითელი ჯვრისთვის ასი დოლარის გაღებაზე? არც აქ ვხედავ წესიდან გამონაკლისს, ფული გაეცით იმიტომაც, რომ დახმარებოდით, და იმიტომაც, რომ გინდოდათ ღვთის სასურველი საქციელი ჩაგედინათ, რამეთუ „რომლითა საწყაულითა მიუწყოთ, მოგეწყოს თქუენ“. თქვენივე ქცევით გამოწვეული შინაგანი კმაყოფილების გრძნობა 100 დოლარზე მეტად რომ არ გიღირდეთ, მაშინ ამ შეწირულობასაც არ გაიღებდით. შეიძლება სირცხვილის გამოც ვერ გეთქვათ უარი, მაგრამ ერთი მაინც უეჭველია: თქვენ ეს შესაწირი გაიღეთ იმიტომ, რომ ასე გსურდათ.
პროფესორი ჰარი ოვერსტრიტი თავის რჩევა-დარიგებათა წიგნში „ზემოქმედება ადამიანის ქცევაზე“ ამბობს: „ჩვენს ქცევას საფუძვლად უძევს ჩვენივე სანუკვარი სურვილები...
კაცს, რომელსაც სურს ვინმეს რამე გააკეთებინოს, იქნება ეს საქმეში, ოჯახში, სკოლასა თუ პოლიტიკაში, შეიძლება ერთი რჩევა მისცე; პირველ რიგში საჭიროა თვითონ იმას აღუძრათ სურვილი, დააინტერესოთ იგი. ვინც ამას შეძლებს, დაიპყრობს მთელ ქვეყანას, ვინც ვერა - მარტოსულად დარჩება“.
ერთი უბრალო, შოტლანდიელი ბიჭი, ენდრიუ კარნეგი თავიდან საათში ორი ცენტის აღებასაც რომ არ უკადრისობდა და შემდგომში შეწირულობაზე მთელი სამასსამოცდახუთი მილიონი დოლარი დახარჯა, სიყმაწვილეშივე მიხვდა, რომ ადამიანზე ზემოქმედების ერთადერთი საშუალება არის ილაპარაკო იმაზე, რაც მას აინტერესებს. კარნეგიმ სკოლაში სულ ოთხი წელი იარა, მაგრამ მაინც ზედმიწევნით დაეუფლა ადამიანურ ურთიერთობათა ნატიფ ხელოვნებას .
მოვიყვანოთ ერთი მაგალითი: კარნეგის რძალს ძლიერ აწუხებდა იელის უნივერსიტეტში გაგზავნილი ორი ვაჟიშვილის ბედი. ჭაბუკები ისე იყვნენ „ჩაფლული“ სწავლაში, რომ აღარც სახლი ახსოვდათ და აღარც დედა. წერილსაც კი არ იწერებოდნენ. დედა საშინლად ნერვიულობდა.
მაშინ ენდრიუ კარნეგიმ სანაძლეო დადო, შემდეგი ფოსტითვე მივიღებ ბიჭების წერილს, თანაც თხოვნის გარეშეო. იდგა და მათ ჩვეულებრივი წერილი გაუგზავნა. ოღონდ პოსტ- სკრიპტუმში სხვათაშორის ახსენა თითოეულს ორმოცდაათ- ორმოცდაათ დოლარს გიგზავნითო. თუმცა... დოლარები კონვერტში არ ჩაუდევს.
შემდეგსავე ფოსტას მოჰყვა ძმების წერილები. ისინი მადლობას უხდიდნენ „საყვარელ ბიძია ენდრიუს“ წერილისათვის და... დანარჩენს მკითხველიც მიხვდება.
როცა გინდათ ვინმეს რამე გააკეთებინოთ, სანამ რამეს ეტყოდეთ, ერთი წამით შეჩერდით და საკუთარ თავს ჰკითხეთ: „როგორ დავაინტერესო, როგორ აღვუძრა სურვილი?“
ყოველ სეზონზე ლექციების ციკლის წასაკითხად ნიუ-ორკში ოცი დღით ვქირაობდი დიდ საცეკვაო დარბაზს.
ერთხელ, სეზონის დაწყებისას, მოულოდნელად მაცნობეს, დაქირავებული შენობისთვის წინანდელზე სამჯერ ძვირი უნდა გადაიხადოთო. ბილეთები უკვე დაბეჭდილი და დარიგებული მქონდა, მხად იყო ყველა აუცილებელი და საჭირო განცხადება. რა უნდა მექნა?
ბუნებრივია, ზედმეტი ფულის გადახდა არ მინდოდა, მაგრამ რა აზრი ექნებოდა ადმინისტრატორთან ჩემს სურვილებზე ლაპარაკს? მას ხომ მხოლოდ თავისი საქმე და თავისი მოგება აინტერესებდა.
მეორე დღეს მივედი ოტელის მმართველთან.
„არ დაგიმალავთ, მაინცდამაინც არ მესიამოვნა თქვენი შეტყობინება, - ვუთხარი მე, - მაგრამ ბრალს როდი გდებთ. თქვენს ადგილზე მეც ასე მოვიქცეოდი. მეც ვიზრუნებდი მაქსიმალური მოგების მისაღებად, მაგრამ აბა, ავიღოთ ფურცელი და ჩამოვწეროთ რა სარგებელსა და რა წაგებას მოგცემთ საარენდო გადასახადის გადიდება?“
მაგიდიდან ავიღე ფირმის ბლანკი, შუაში ხაზი ჩამოვუსვი და ერთ ნახევარს თავზე „პლიუსები“, მეორეს კი „მინუსები“ დავაწერე. პლიუსების რიგში ჩამოვწერე: „საცეკვაო დარბაზი თავისუფალია“, განმარტება: როცა დარბაზი თავისუფალია, შეგიძლიათ გააქირავოთ საცეკვაოდ ან შეკრებისათვის, ასეთ ღონისძიებებში ნამდვილად მეტს მიიღებდით, ვიდრე ჩემი ლექციების ციკლში. ჩემს ოც საღამოზე კი ხელიდან გაუშვებთ ამ შესაძლებლობას.
ახლა მივხედოთ მინუსებს, კარგავთ ჩემგან მისაღებ ქირას, რადგანაც მე არ გადავიხდი ასეთ გაზრდილ გადასახადს და იძულებული ვიქნები ლექციები სხვაგან გადავიტანო. არის თქვენთვის კიდევ ერთი არახელსაყრელი ვითარება. ეს ლექციები თქვენი ოტელისთვის კარგი რეკლამაცაა, ლექციები თქვენს ოტელში იზიდავს ბევრ განათლებული კულტურულ ადამიანს. ფაქტობრივად, საგაზეთო რეკლამაში ხუთი ათასი დოლარიც რომ დახარჯოთ, ამდენ ხალხს მაინ ვერ მოიყვანთ.
ბოლოს ეს პლიუსებიანი და მინუსებიანი ფურცელი მმართველს გადავეცი და ვთხოვე კარგად ასწონ-დასწონეთ ყველა წაგება-მოგება და საბოლოო გადაწყვეტილება მაცნობეთ-მეთქი.
მეორე დღეს მივიღე ბარათი, რომლითაც მატყობინებდნენ რომ საარენდო გადასახადი მთელი სამასი პროცენტის ნაცვლად მხოლოდ ორმოცდაათი პროცენტით მატულობდა. გაითვალისწინეთ, რომ სიტყვაც არ დამიძრავს ჩემს ინტერესებზე. ვლაპარაკობდი მხოლოდ იმაზე, რაც ჩემს თანამოსაუბრეს სურდა.
მე რომ ისე მოვქცეულიყავი, როგორც ჩვეულებრივად იქცევიან ხოლმე, შევვარდნილიყავი მმართველის კაბინეტში და განმეცხადებინა, რას ნიშნავს ეს, სამასი პროცენტით მიზრდით საარენდო გადასახადს მაშინ, როცა იცით, რომ ბილეთები უკვე დავარიგე და უკან დასახევი გზა მოჭრილი მაქვს, რა მეშველება, როგორ გადავიხდი ამხელა გადასახადს-მეთქი, ამას აუცილებლად მოჰყვებოდა ცხარე კამათი, რომელიც ყველამ კარგად იცის, როგორც მთავრდება ხოლმე. ჩემი „მოწინააღმდეგე“ თავმოყვარეობის გამო უკან არ დაიხევდა და არაფერს დამითმობდა.
აი, ადამიანურ ურთიერთობათა დახვეწილი ხელოვნების სფეროში მოცემული ერთ-ერთი საუკეთესო რჩევა: წარმატების საიდუმლო არის უნარი, გავიგოთ სხვა ადამიანის თვალსაზრისი და საგნებსა და მოვლენებს შევხედოთ ჩვენი და მისი თვალით.
მართლაც რომ, მარტივი ჭეშმარიტებაა, მაგრამ დედამიწის მოსახლეობის ოთხმოცდაათი პროცენტი ასიდან ოთხმოცდაათ შემთხვევაში მას არ ითვალისწინებს.
მაგალითები? ხვალ დილით თქვენს საწერ მაგიდაზე დახედეთ წერილებს და უმალვე დარწმუნდებით, რომ ავტორთა უმეტესობა არღვევს საზრიანობის ამ შესანიშნავ კანონს. ავიღოთ, მაგალითად, წერილი ერთი სარეკლამო სააგენტოს რადიომაუწყებლობის მეთაურისა, რომლის სააგენტოსაც კონტინენტის ყველა კუთხეში აქვს ფილიალები. ეს წერილი დაეგზავნა ქვეყნის ადგილობრივი რადიოსადგურების ხელმძღვანელებს (წერილს ფრჩხილებში ახლავს ჩემი კომენტარი).
"მისტერ ჯონ ბლანკს, ბლანკვილი, ინდიანა.
ძვირფასო მისტერ ბლანკ!
ჩვენს კომპანიას სურს კვლავაც შეინარჩუნოს წამყვანი სარეკლამო სააგენტოს მდგომარეობა რეკლამის სფეროში.
(ვის აინტერესებს რა სურს თქვენს ფირმას? მე ჩემი საკუთარი პრობლემები მაწუხებს, ბანკი მართმევს ჩემს სახელზე გირავნობის გამოსყიდვის უფლებას, ვარდებსაც რაღაც მწერები გაუჩნდა. გუშინ ბირჟაზე კურსი დაეცა, დილით მატარებელმა გამასწრო, საღამოს ჯონსებმა რატომღაც არ დამპატიჟეს ცეკვებზე, ექიმი მეუბნები მაღალი წნევა გაქვსო... და ყოველივე ამის შემდეგ მივდივარ სამსახურში და ვხედავ. რომ ვიღაც უცნობი ნიუ-იორკიდან მატყობინებს თავის საზრუნავს, რომ სცოდნოდა რა შთაბეჭდილებას მოახდენდა მისი წერილი, ალბათ საერთად თავს დაანებებდა სარეკლამო ბიზნესს და ვთქვათ, ცხვრის პარაზიტების საწინააღმდე გო სითხის წარმოებას მოჰკიდებდა ხელს).
ჩვენი სააგენტოს სარეკლამო განცხადებები მთელს ქვეყანაში საფუძვლად დაედო პირველ რადიოსადგურთა მუშაობას. ჩვენი განცხადებების ოდენობით პირველ ადგილს ვინარჩუნებთ სარეკლამო სააგენტოებს შორის.
(ერთი სიტყვით, თქვენ დიდი და მდიდარი ორგანიზაცია გაქვთ და პირველი ადგილიც გიკავიათ, არა? მერე რა? მე რაში მაინტერესებს თქვენი მნიშვნელობა? ელემენტარული ჭკუა რომ გქონდეთ, მიხვდებოდით, რომ მე ჩემი საქმეებიც თავზე საყრელად მაქვს. ეს თქვენი ტრაბახი კიდევ უფრო მამცირებს და სულ მთლად არარაობად მაგრძნობინებს თავს, გულს მიტეხს).
გვინდა, რომ ჩვენი სარეკლამო განცხადებები ემყარებოდეს რადიოინფორმაციის სფეროში უკანასკნელ მიღწევებს.
(თქვენ გინდათ, არა? დიდი გაუთლელი ვინმე ბრძანებულხართ, მე სულ არ მაინტერესებს რა გინდათ თქვენ ან .. სხვას. ნება მომეცით, მოგახსენოთ, რომ მე მაინტერესებს ის, რაც თვითონ მჭირდება, რაც თქვენ ერთი სიტყვითაც არ გიხსენებიათ).
ამასთან დაკავშირებით გთხოვთ ჩვენი კომპანია შეიყვანოთ პრივილეგირებულთა სიაში. ისარგებლეთ ჩვენი სარეკლამო მასალებით არა მარტო საკვირაო, არამედ კვირის ნებისმიერი დღის გადაცემებში.
(პრივილეგირებულთა სიაო! რა თავხედობაა. ჯერ თქვენს კომპანიაზე ლაპარაკით მაიძულეთ თავი არარაობად მეგრძნო, ახლა კი მთხოვთ პრივილეგირებულთა შორის ჩაგაყენოთ და ამასთან ერთი „თუ შეიძლება“ არ დაგცდენიათ).
წერილის მიღების თაობაზე დაუყოვნებელი შეტყობინება, რომლითაც გვაცნობებთ თქვენს გადაწყვეტილებას, უთუოდ, ორმხრივ სასარგებლო იქნება.
(რა სიბრიყვეა! მიგზავნით არაფრისმთქმელ, ალბათ, ათას ეგზემპლარად გამრავლებულ წერილს, იმ წერილების სტერეოტიპულ ნიმუშს, რომლებსაც შემოდგომის ფოთლებივით დააფრიალებს ქარი და გყოფნით თავხედობა პასუხიც მთხოვოთ თქვენი ცირკულარული წერილის მიღების დასტურად მაშინ, როცა თავში სულ სახლის გამოსყიდვა, ვარდები, წნევა და კიდევ ათასი რამ მიტრიალებს. „დაუყოვნებელი" რაღას ნიშნავს? და საერთოდ, რა უფლებით გინდათ თქვენს ნება-სურვილზე მატაროთ? ორმხრივ სასარგებლო იქნებაო! აა მეც გაგახსენდით?).
გულწრფელად, თქვენი ჯონ ბლანკი,
რადიოგანყოფილების გამგე.
შესაძლოა, დაგაინტერესოთ თანდართულმა ამონაბეჭდმა გაზეთიდან და თქვენი რადიოსადგურის გადაცემებში ჩართოთ.
(როგორც იქნა, პოსტსკრიპტუმში ახსენეთ რაღაც, რაც შეიძლება მეც გამომადგეს. რატომ ამით არ დაიწყეთ წერილი? თუმცა, რა აზრი აქვს ახლა ამაზე ლაპარაკს? კაცს, რომელიც რეკლამის სფეროში მუშაობს და ასეთი ლაქლაქი შეუძლია, თავში ყველაფერი წესრიგში არ უნდა ჰქონდეს. თქვენ ჩემი პასუხი რას გიშველით. ერთი კვარტი იოდი უფრო მოგიხდებათ ანთებიანი ფარისებრი ჯირკვლებისათვის).
ასე რომ, თუ ის, ვინც სარეკლამო საქმეშია დასპეციალებული და თავი ადამიანებზე ზემოქმედების ხელოვნებაში ერთგვარ ექსპერტადაც კი წარმოუდგენია, ასეთ წერილს წერს, მაშ რაღას უნდა ველოდეთ ჩვეულებრივი ხაბაზისა თუ ხარაზისაგან?
ჩვენი კურსების ერთი მსმენელი დარდობდა, ჩემი ბიჭუნა საშინლად უმადოა და სულ ვერ იმატებს წონაშიო. ის და მისი მეუღლე ტრადიციულად იქცეოდნენ - ჩიჩინით თავს აბეზრებდნენ ბიჭს: აბა გაახარე დედაო; ნახე როგორ გეხვეწება მამა, რომ ჭამო და ღონიერი ბიჭი ჰყავდეო...
კაცს თუ ჭკუა უჭრის, როგორ იფიქრებს, რომ სამი წლის ბავშვი ოცდაათი წლის მამის აზრს გაითვალისწინებს და მამის სურვილის ახდენაზე იფიქრებს? ის მამა კი სწორედ ამას მოელოდა. ბოლოს, როგორც იქნა მიხვდა თავის შეცდომას და დაფიქრდა: „ნეტავ რა უნდა ბიჭუნას? როგორ დავამთხვიო ჩემი და მისი სურვილები ერთმანეთს“?
ამას რაკი მიხვდა, საქმეც გამოსწორდა.
ბიჭუნას ძალიან უყვარდა სამთვალა ველოსიპედით ქუჩაში სეირნობა. მაგრამ როგორც კი თავის სახლს გასცდებოდა, იქ მეზობელი „ძველი ბიჭი" ხვდებოდა, ველოსიპედს ართმევდა და მანამ არ დაუბრუნებდა, სანამ თამაში არ მოყირჭდებოდა.
ბუნებრივია, ბავშვი ატირებული მირბოდა შინ და მშობლებს ეხვეწებოდა წამომყევით და გამოართვით ველოსიპედი იმ ბიჭსო. ეს ამბავი თითქმის ყოველდღე მეორდებოდა.
რა უნდოდა ბიჭუნას? ამ კითხვაზე პასუხის გასაცემად დიდი შერლოკ ჰოლმსობა არ არის საჭირო, სიამაყე, ბრაზი, საკუთარი მნიშვნელობის ქვეშეცნეული შეგრძნებისკენ სწრაფვა - მისი ბუნების ყველაზე ძლიერი ემოციები ბიჭს რევანშისკენ უბიძგებდნენ.
და აი, როცა ერთ მშვენიერ დღეს მამამ უთხრა, თუ კარგად შეჭამ, იმ აბეზარ ბიჭს მოერევიო და კუდით ქვას ასროლინებო, პრობლემა გადაწყდა. ბიჭუნა მზად იყო ეჭამა ისპანახიც, მჟავე კომბოსტოც, ფაფაც, დამარილებული თევზიც, საერთოდ ყველაფერი, რასაც კი მისცემდნენ, ოღონდ სანუკვარი ოცნება აეხდინა, ოღონდ ის აბეზარი „მტერი“ მოეგერიებინა.
ეს პრობლემა რომ გადაჭრა, მამამ ახლა სხვა საქმესაც მიხედა.
ბიჭს ერთი ცუდი ჩვევა ჰქონდა: ღამღამობით ლოგინში ისველებდა. მას ბებიასთან ერთად ეძინა და ყოველ დილით ბებია ლოგინს დახედავდა თუ არა, საყვედურით ეტყოდა: „შეხედე, ჯონი, წუხელაც რა ჩაგიდენია".
ბიჭუნა ჯიუტობდა, მე არ მიქნიაო. ტუქსავდნენ, არცხვენდნენ, მაგრამ არაფერმა გაჭრა. ბოლოს მშობლებმა მიაგნეს მნიშვნელოვან კითხვას: „როგორ მოვანდომოთ მას, რომ ასეთი რამ აღარ გაიმეოროსო“.
რა უნდოდა ბიჭუნას? ჯერ ერთი, უნდოდა ღამით მამამისივით პიჟამო ცმოდა და არა ღამის პერანგი, ბებია დაეთანხმა: პიჟამოს გიყიდი, ოღონდ იმ პირობით, თუ გამოსწორდებიო.
კიდევ რა სჭირდებოდა ბიჭუნას? რა და, თავისი საკუთარი საწოლი. ამაზეც დათანხმდნენ.
დედამ ბიჭუნა ბრუკლინში ლიდზერის უნივერმაღში წაიყვანა, გამყიდველს თვალი ჩაუკრა და სთხოვა: „ამ პატარა ჯენტლმენს რაღაცის შეძენა სურსო“. გამყიდველი კი ისე მოიქცა, აქაო და ვიცი, კარგად მესმის, რომ ჯენტლმენი ბრძანდებაო და ბიჭს ჰკითხა. რას ინებებთ, ბატონოო.
ბიჭი უცბად რამდენიმე სანტიმეტრით ამაღლდა. მხრებში გაიშალა და მოახსენა: საწოლის ყიდვა მინდაო. გამყიდველმაც აჩვენა ის საწოლი, რომელზეც დედამ მალულად ანიშნა, მერე უქო და ურჩია ბიჭუნას ეს იყიდეთო.
მეორე დღეს საწოლი შინ მოუტანეს. საღამოს მამა რომ სამსახურიდან დაბრუნდა, ბიჭი კართან შეეგება: მამა, მამა, წამოდი ზემოთ, უნდა გაჩვენო რა საწოლი ვიყიდეო. მამამ საწოლი დაათვალიერა, ჩარლზ შვაბის დარიგება გაიხსენა დ ბიჭს „გულწრფელად მოუწონა და უშურველად უქო“, მერე მიუბრუნდა შვილს და ვითომ სხვათაშორის უთხრა: „ამ საწოლში ალბათ, აღარ ჩაისველებ",
- ო, რას ამბობ, ამ საწოლში როგორ შეიძლებაო.
მართლაც, ბიჭს სიტყვა არ გაუტეხია. საქმე უკვე მის ღირსებასა და თავმოყვარეობას ეხებოდა. ეს მისი ნაყიდი საწოლი იყო. პიჟამოც დიდი კაცივით ეცვა. და უნდოდა უკვე კაცივით მოქცეულიყო.
მეორე მამა, ჩვენი კურსის მსმენელი ინჟინერი კ. დატჩმანი ვერაფრით ვერ ახერხებდა სამი წლის გოგონას საუზმეზე დაყოლიებას, არცერთი ხერხი - არც დატუქსვა, არც თხოვნა და მუდარა არ ჭრიდა. მშობლები დაფიქრდნენ: როგორ მოვახერხოთ, რომ გოგონას მოვანდომოთ მოიქცეს ისე, როგორც საჭიროაო.
დიდი ფიქრიც არ დასჭირვებიათ. გოგონას უყვარდა დედის მიბაძვა. აშკარა იყო, უნდოდა მასავით დიდი და „მნიშვნელოვანი“ ყოფილიყო. და აი, ერთხელ დილით დედა სამზარეულოში შეიყვანა და სთხოვა საუზმე მოემზადებინა. შესაფერის ფსიქოლოგიურ მომენტში, როცა გოგონა ფაფას ურევდა, მამამ სამხარეულოში შეიარა. გოგონამ თავი მოიწონა მამიკო, შეხედე მე ვხარშავ ფაფასო.
იმ დილით გოგონას ხვეწნა აღარ დასჭირვებია - ორი ულუფა ფაფა მიირთვა. მას გაუჩნდა საკუთარი მნიშვნელობის შეგრძნება. ფაფის ხარშვის დროს თვითგამოხატვის გზასაც მიაგნო.
უილიამ უინტერმა ერთხელ შენიშნა, თვითგამოხატვა ადამიანის ბუნების ძირითადი მოთხოვნააო.
რატომ არ უნდა გავითვალისწინოთ ეს მოთხოვნა საქმიან ურთიერთობაში? როცა რაიმე საინტერესო იდეა გაგიჩნდებათ, იმის ნაცვლად, რომ თანამოსაუბრეს დაუმტკიცოთ ეს იდეა მაინც და მაინც მე მეკუთვნისო, სჯობს მისცეთ საშუალება თვითონვე მივიდეს იმ იდეამდე. მაშინ იგი ამ "თქვენს“ იდეას საკუთრად ჩათვლის, რა თქმა უნდა, მოეწონება და გამოიყენებს კიდეც.
გახსოვდეთ: მოახერხეთ, რომ თქვენთან მოსაუბრეს გულით მოანდომოთ რამე „ის, ვინც ამას შეძლებს მთელ ქვეყანას დაიპყრობს, ვინც ვერა - მარტოსულად დარჩება“.
* * * * * * *
მთარგმნელი: ციალა კალმახელიძე
