ვეფხისტყაოსანი - წიგნი ფატმანისა ნესტან-დარეჯანს თანა

 ვეფხისტყაოსანი (სრულად)

1270

 ფატმან სწერს: "აჰა, მნათობო, სოფლისა მზეო ზენაო,

 შენთა შორს-მყოფთა ყოველთა დამწველო, ამაზრზენაო,

 სიტყვა-მჭევრო და წყლიანო, ტურფაო, ლამაზ-ენაო,

 და ბროლო და ლალო - ოროვე კვლა ერთგან შენათხზენაო!

 1271

 თუცა თუ შენი ამბავი შენ არა მომასმენიე,

 მე ეგრეცა ვცან მართალი, მით გულსა მოვალხენიე;

 შენთვის ხელ-ქმნილსა ტარიელს ამბვითა, მო, ალხენიე,

 და ორნივე მიჰხვდეთ წადილსა, იგი ვარდობდეს, შენ იე.

 1272

 მოსრულა შენად საძებრად მისი ძმად-შეფიცებული,

 ავთანდილ, მოყმე არაბი, არაბეთს შიგან ქებული,

 სპასპეტი როსტან მეფისა, ვერვისგან დაწუნებული;

 და შენ სწერდი შენსა ამბავსა, ლაღი, ბრძნად გაგონებული.

 1273

 ჩვენ ამისთვის ესე მონა გამოვგზავნეთ თქვენსა წინა,

 ვცნათ ამბავი ქაჯეთისა, მოსრულანცა ქაჯნი შინა?

 მანდაურთა მეომართა ანგარიში წვრილად გვინა:

 და ვინ არიან მცველნი შენნი, ან თავადი მათი ვინ-ა?

 1274

 რაცა იცი მანდაური, მოგვიწერე, გაამჟღავნე;

 მერმე შენსა საყვარელსა ნიშანი რა გაუგზავნე!

 შენი ყველა აქანამდის ჭირი ლხინსა გაათავნე,

 და ღმერთსა უნდეს, მოყვარენი შესააფერნი შეგაზავნე!"

 1275

 წადი, უსტარო, ისწრაფე, თუ მუხლი გქონდეს მალები;

 დაგნატრი, მიხვალ, დაგხვდების ბროლი, სათი და ლალები;

 ბედად შენ მჯობხარ, უსტარო, გნახვენ დამწველის თვალები,

 და შენს უკან ჩემი სიცოცხლე, თუ გესმის, არ გებრალები?"

 1276

 ფატმან მისცა დაწერილი მას გრძნეულსა ხელოვანსა:

 "ესე წიგნი მიართვიო ქალსა, მზისა დასაგვანსა!"

 მან გრძნეულმან მოლი რამე წამოისხა ზედა ტანსა,

 და მასვე წამსა დაიკარგა, გარდაფრინდა ბანის-ბანსა.

 1277

 წავიდა ვითა ისარი კაცისა მშვილდ-ფიცხელისა.

 რა ქაჯეთს შეხდა, ქმნილ იყო ოდენ ბინდ-ბანდი ბნელისა.

 უჩინოდ შევლო სიმრავლე მოყმისა, კართა მცველისა,

 და მას მზესა ჰკადრა ამბავი მისისა სასურველისა.

 1278

 ციხისა კარნი დახშულნი შევლნა მართ ვითა ღიანი,

 შევიდა ზანგი პირ-შავი, თმა-გრძელი, ტან-ნაბდიანი;

 იგი ეზე დაჰკრთა, ეგონა სამისო რამე ზიანი,

 და შეცვალა ვარდი ზაფრანად, ლაჟვარდის-ფერად - იანი.

 1279

 ზანგმან უთხრა: "ვინ გგონივარ, ანუ აგრე რად დაჰბნდები?

 მე ვარ მონა ფატმანისი, თქვენს წინაშე ნამგზავრები;

 ამა წიგნმან გამამართლოს, არ ტყუილად გეუბნები,

 და მზისა შუქნი მოიცადენ, ვარდო, ადრე ნუ დასჭნები!"

 1280

 პირ-მზე გაჰკვირდა ფატმანის ამბვითა საკვირველითა,

 ნუშნი გააპნა, შეიძრნეს სათნი გიშრისა წნელითა.

 მას იგი წიგნი მონამან მისცა თავისა ხელითა;

 და იკითხავს, სულთქვამს, უსტარსა ალტობს ცრემლითა ცხელითა.

 1281

 მონასა ჰკითხა: "მიამბე, ვინ არის ჩემი მძებნელი?

 ანუ ვინ მიცის ცოცხალი, მიწასა ზედა მტკებნელი?"

 მან მოახსენა: "ვიკადრებ, რასცა ოდენ ვარ მცნებელი,

 და რა წამოსრულ ხარ, მას აქათ შენგან ჩვენია მზე ბნელი.

 1282

 ფატმანის გული მას აქათ ლახვართა შენახევია;

 მას რომე ცრემლი სდენია, ზღვათაცა შენართევია;

 მე ერთხელ შენი ამბავი მისთვის კვლა მიმირთმევია,

 და ღმერთსა ვიმოწმებ, მას აქათ ტირილი არ დაჰლევია.

 1283

 აწ ვინმე მოყმე მოვიდა შვენიერითა პირითა,

 მან უთხრა წვრილად ყველაი, თქვენ ხართ რითაცა ჭირითა.

 იგია შენი მძებნელი მკლავითა ვითა გმირითა;

 და მე გამოგზავნეს, დამვედრეს სწრაფა სწრაფითა ხშირითა".

 1284

 ქალმან უთხრა: "მემართლების, ყმაო, შენი ნაუბარი!

 ფატმან ჩემი არ იცოდა, ვიყავ ვისი წანაგვარი?

 უღონიოდ არის სადმე ჩემი ცეცხლთა მომდებარი,

 და მე მივუწერ, შენცა ჰკადრე, ვარ ვითამცა გულ-მდუღარი".