დავით გურამიშვილი - დავითიანი - თავისის ცოდვის მოგონება და სასინანულო სიტყვები დავით გურამისშვილისა

1

ვამე ცოდვილს და უნანელსა,

კეთილთ საქმის მე უქონელსა,

2

მიქცეულ ვარ სამღვთოს გზისაგან

ჩვეულებით ავის ზნისაგან:

3

ცოდვის მყვარ ვარ, არა მადლისა;

ბნელისა და არა ნათლისა.

4

ვითარ წარვსდგე სჯად ღვთისა წინა,

ვით დავმკვიდრდე წმინდათა შინა,

5

ვით იქნების ჩემი ცხოვნება

ზაკვით სავსე მაქვს მე გონება!

6

მე საწყალი დაღონებული,

ცოდვისა ვარ დამონებული;

7

ტკბილად მიჩანს ცრუი სოფელი,

წუთი ანაზდისა მყოფელი.

8

ვამე, ვამე, სულო ცოდვილო,

ხორცით დაჭრილ და დაკოდვილო!

9

არა გაქვს რა შენ მოსაწონი,

ქრისტეს სასწვრით შენ ასაწონი.

10

რაც იმრუშე, აქ შენ ისიძვე,

მუნ სასწორსა ზედა ისი ძე.

11

აწ ნუ გძინავს, ადექ, იღვიძე,

შუვაღამეს მოვალს ის სიძე:

12

არ დაგიშტრეს შენი ლამპარი,

სამეუფოს დაგეხშას კარი;

13

თვალთა ცრემლი შენ აწანწკარი,

ნუ ხარო გვეს-გლისპის მზაკვარი,

14

თუმცა გსურის სულის ცხოვნება,

დავით რაც გრჰქვა, გხამს გაგონება!

თუმცა გსურის სულის ცხოვნება,

დავით რაც გრჰქვა, გხამს გაგონება!

დავით რაც გრჰქვა, გხამს გაგონება!