ფეხმძიმობა
|
449
დაღამდა, სხვა დღე გათენდა, არვინ ჩნდა ჩემი მდევარი, დილაზე ადრე წამოვსდეგ უძილო, ღამის მთევარი; წამოველ, გზაზედ უფალმან მიბოძა საზდო მდღევარი, ორი კიტრი და საზამთროს ნაჭერი მე ნახევარი.
450
საზამთრო სიცხით დამჭკნარი ხელში მეჩვენა მე ცხლადა წყალი ახლოს მხვდა მდინარე, ვიკაკვე გასარეცხლადა; კიტრი უბიდამ გამცვივდა, გულზე მამედვა ცეცხლადა, რომ მომეყიდა მიღირდა ას ოქროდ, ათას ვერცხლადა.
451
წყალმან წაიღო, მივდივე, ვეცადე, ვერ დავიჭირე; ბეწვი მწყდა მისის დევნითა, მეც წყალში არ დავიძირე, ღვთისაგან გულსა შემაკლდა, ვაყვედრე, ასე ვიტირე: თუ მომეც, რაღათ წამართვი, აწ ასე რად გავიწირე?
452
შენის წყალობით იზდების ყოველი დაბადებული, აწ მე შევქნილვარ რასათვის მე შენგნით გარდაგებული? თუ არ გინდოდა ჩემთვისა, რად დამხვდა განმზადებული; თუ არა, რასთვის წამართვი საზდო უბეში დებული?
453
მერმე რა მოველ გონებას, მასვე დაუწყე ვედრება, შემინდვე ესევითარი უმეცრებითა ყვედრება; რაც ავი მიყო, დაგითმო, აწ იმას რა შაედრება, მაგრამე ასე მშიერსა არ ძალმიც გრძლად გზაზედ რება.
454
თავს დავგმე, უთხარ შიმშილით რა გული დაგიყმედია? მარხულობა და სასჯელი გონების გასაწმენდია; მემთვრალეთათვის მაცდურნი მახეთა დაარწყმენ დია, ნებიერობა ხორცისა სულისა წარსაწყმენდია.
455
მოვიდოდი და ვსტიროდი, მოვსთქვემდი ჩემსა ზიანსა, ღვთის საბოდიშოს სიტყვებსა ვიტყოდი თავაზიანსა; უეცრად ალაგს მოვადექ ტურფასა, ლამაზიანსა, მსხმოიარესა ბაღნარსა, ატმიანს და ვაზიანსა.
456
დავღუნე თავი, უკუვსძვერ ვაზნარსა შინა ბურვილსა, აღმოვირეხვე ყურძნითა, მოვრჩი შიმშილსა, მწყურვილსა; მაგრამ ღვთისა კი მრცხვენოდა მე ცოდვით პირ-შემურვილსა, ვეტყოდი, რად არ მივენდევ შენის საყვარლის სურვილსა?
457
კიტრი მომეც და წამართვი, ვერ მოვითმინე თმენითა; შევსწუხდი, მაზე გაყვედრე, გცოდე პირითა, ენითა. შენ, ღმერთმან, იგი დამითმე სულგრძელებითა შენითა. აწ უმჯობესიც მომაგე პილპილად სავსე ტენითა.
458
რით გარდვიხადო მე, ღმერთო, ეგევითარი ვალობა, რაც შენ მომაგე სავსებით ურიცხვი შენი წყალობა? უწვრთნელ ვარ, არა ვიცი რა დავითის ფსალმუნთ გალობა. გთხოვ, უმეცარსა შემინდო ჩემი ცოდვა და ბრალობა!
459
თურმე წინასწარ ხედევდი შენ ჩემსა გზასა, კვალებსა; შვების წყალობას უზემდი ჩემსა ხორცსა და ძვალებსა; მე ვერ ვხედევდი, გცოდევდი, ლიბრი დამკროდა თვალებსა, აწ ხორცმან გცოდა, ხორცს ჰკითხე, სულს ნურასა სთხოვ ვალებსა.
460
ხორცსა აქვს დანაშაული, სულისა არა ბრალია; სულია ღვინო კეთილი, ხორცი ჭურჭელი მყრალია; ხორცი ამ სოფლის გემოთი ნებიერობით მთვრალია, სული იმ სოფელს დასჯისთვის, შიშითა სულ გამქრალია.
461
ეს სიტყვა ჩემთვის სხვას უთქვამს, ახლა მიუთხრობ მეც სხოსა; უნდა მეღვინემ საღვინე კარგვარად გამორეცხოსა, განეყრევინოს, გაწმინდოს, რაც შიგნით მწიკვლი ეცხოსა, თუ მისგან წახდეს ღვინო-ღა, მე თავში კეტი მეცხოსა.
462
ეჰ, ღმერთო, შენა ამღერე ეს ჩემი სატყებ-სატირი, ჭურსა ზნოვანსა მახმარე საძელ-მაწაწურ-ხაპირი; აღმომიწმინდე მწიკვლთაგან გული, გონება და პირი. ცოდვით ნამტვრევთა ნაბძარნი მადლით გახიზი, შაკირი.
463
აწ შეისმინა უფალმან ხმა ვედრებისა ჩემისა, დაღონებულსა მომაგო ჟამი ნუგეშის ცემისა; ხმა სამღერალთა მასმინა, არა თუ ზართ დაცემისა. საყდარს დარეკეს, გამოხდა ზრიალი ზართა ცემისა.
464
რა შემომესმა ზარის ხმა, გულმან დამიწყო ძგერანი, ზეზედ წამოვდეგ, დავიწყე ბურვილით გამომზერანი; შევხედე, საყდრის კარზედა პირჯვარს დაიწყეს წერანი. ვთქვი, თუ: უცილოდ აქ არის ჩემი ბედი და წერანი.
465
გარდაიხადა უფალმან, ჩემი ემართა რაც ვალი, მკრა სიხარული გულისა, ანაზდათ ჭკვაზედ შამცვალი, ასე მიამა, პირიდამ გავყარე ყურძნის მარცვალი; საჩქაროდ წასვლა მომინდა, არ ვიყავ ხანის დამცალი.
466
კიდევ შევხედე, გავშინჯე, გარჩევით დავინახეო; თავთ იალქანნი ქალთანი დევთა რქად გამოვსახეო; ვთქვი, თუ: ვაი, თუ მაცდურმან დამირწყო რამე მახეო, მუნ მისვლა ვეღარ გავბედე, შორს წასვლა განვიძრახეო.
467
მას ბაღში ხილი დავკრიფე, საგრძალი მოვიმზადეო; ზოგი უბეში ჩავიწყევ, ზოგი კალთაში ჩავდეო. კვლავ სვინიდისმან მამხილა: ბინდამდის მოიცადეო, დღისით ნუ წახვალ, არამცა მოგიდგას ვინმე ბადეო.
468
წაველ, უკუვსწევ ჩალასა, სად უფრო იყო ხშირია, ღმერთმან თქვენს მტერთა შეყაროს, რაც მე ამიტყდა ჭირია, წამოდგა კოღოს ლაშქარი, რა შევსძარ ჩალის ძირია, მე დამარჩობდენ უცილოდ, თუ არ დამეცო პირია.
469
რა შემაწუხეს მეტადრე, ვიტყოდი გაჯავრებული: ვინც უნდა იყოს, მივიდე სიცოცხლე გამწარებული. აღარ დავდივე, წამოვხტი, წამოველ გაჩქარებული, მუნ ახლოს კალოს ლეწევდენ, მიველ ვით დაბარებული.
470
მიუცხოეს და შემოკრბენ მუნ ჩემი გამშინჯვარები, შემომეხვივნენ გარშამო კაცთა და ქალთა ჯარები; მარტო პერანგით მოსილთა ყელზედ ეკიდათ ჯვარები; მიველ და ჯვარსა ვემთხვივე, ვიწერე ზედ პირჯვარები.
471
ერთმან მიუთხრა მეორეს: "დაი ხლებაო, ლაზარი!" "ხლება" რა მესმა, დამეცა მე სიხარულით თავზარი; მუხლებმა რყევა დამიწყეს, ზე ტანმა შექნა ზანზარი, ვეღარ დაიგნეს სვეტებმა და გარდაიქცა ტაზარი.
472
რუსულად "ხლება" პურს ერქვა, უწინვე გამეგონაო; სანამდის ის არ ახსენეს, მე რუსი არ მეგონაო, რა რომ თქვეს პურის სახელი, მე იმან მომიფონაო; ამ სიხარულმან დამშალა ჯავრით შეკრული კონაო.
473
როგორც რომ ერთმან ყაზახმან მე მაშინ მამიარაო, როცა რომ მყვანდა, მივლიდა მეტს მამაჩემი არაო; შევბრალდი, გულზედ მიმიქვა, მკოცნა და ცრემლი ღვარაო, სწრაფად მოენედ მომგვარა ფხოვლელი იანვარაო.
474
წყალს გამიყვანეს ნავითა, საყდარში შემიყვანესო, დამაწერინეს პირჯვარი, ხატებსა მათაყვანესო; კვლავ მიხმეს სამდივნოშია, მაყვირეს, მაყაყანესო, მკითხეს: `ვინა ხარ, სად მიხვალ, რად იყავ ლამისყანესო?
475
შევამოკლო აწ, რა მერგო, რაც ვიუბენ ამდენს ხანსა? თერგიდამე სოლაღს წაველ, სოლაღიდამ აშტრახანსა; მუნით მოსკოს მეფე ვახტანგს, ბაქარს - შანა ოზსა ხანსა - ვიახელ და თაყვანსა ვეც; ბრძანეს: "სჭვრიტე ჯაბახანსა".
476
მიწყალობეს მათ სახელო, მომცეს ჯაბადარბაშობა, ღმერთამან ბევრჯელ გაგითენოსთ ხარებობა, ქრისტეს შობა! კარგი იყვის აღდგომასა მეფეთაგან მეჯლიშობა: ზმა, შაირი, გალობანი, ჩანგთ კვრა, მღერა, თამაშობა.
477
ჯავახიშვილს გამალექსეს, მოშაირეს ჩემებრ ცუდსა, პირად მჭლესა, ტანად ხმელსა ვით ნუჟრიანს ხესა მრუდსა; რაც მე უთხრი, მას მიაჩნდის ვით ნარცეცხლა უკან კუდსა, ბევრჯელ ასე იმწვიტინის, კოტვით ძირს დასცემდის ქუდსა. |
დავითიანი / პოემა • • •  • • • დავითიანი / შინაარსი |
