დავით გურამიშვილი - დავითიანი - ტყვეობითგან გაპარვა დავითისა

405

გულზედ მქონდა მოხაზული ცხოვრებისა წყაროს ღარი,

ვიტირე და გარდვადინე მე იმაზე ცრემლთა ღვარი.

ღმერთსა ვსთხოვე: მიწყალობე შენ ასეთი წინამძღვარი,

უვნებელად გარდმატარო ქრისტიანთა მტერთ სამძღვარი.

406

ვახსენე ღმერთი, წამოველ სითაც ხსნა მეგულებოდა,

გული ტიროდა, ცრემლითა თვალები მეგულებოდა,

აღარ მეგონა, მე თუ-ღა გული-ღა მეგულებოდა,

ვიტყოდი, ვაი, მოყვასნო ჩემთვის დაკარგულებო, და!

407

დღისით წიმანძღვრად მზე მყვანდის, ღამით უჭვრეტდი მთვარესა,

მივენდევ შვიდთა ვარსკვლავთა მას ჩრდილოეთის მხარესა;

ღამით შიშველს მთას მოვადექ შუვა დაღისტნის არესა,

მუნ ჟამსა რასმე შევესწარ სიცოცხლის დასამწარესა.

408

ასტყდა ქარი და დაიწყო სეტყვა, ელვა და ქუხილი,

წამ-და-წუთ ელვის ზარითა თვალებმა შექნეს წუხილი;

არცად ჩნდა თავის საფარი, მაზედ შემექნა წუხილი,

თავს დავიხვივე სარტყელი, წავსწევ, ტანს არას უფთხილი.

409

სეტყვისა თავში დაცემის შიშითა პირქვე მხობილსა,

გულმან მთქვა: ადექ, იელვებს, იპოვნი გამოქობილსა.

ავდექ; იელა, მივადეგ კარს მთა-ხვრელს ლოდ-გაძრობილსა,

მიველ და მაშიგ უკუვსძვერ, ვმადლობდი მხოლოდ-შობილსა.

410

დამედვა დიდი იმედი, ვთქვი, თურმე ღმერთი მფარავსა;

თუ ჩემთვის კარგი არ სწადდეს, არ დამადგამდა კარავსა;

დამიხსნა წვიმა-სეტყვასა, ქარსა სასტიკად მბზარავსა,

რაც კაცი ღმერთსა ენდობის, ღმერთი კარგს უზამს, არ ავსა.

411

ვსთქვი, თუ: ეჰ, ღმერთო, შენა ხარ ჩემებრ ცდომილთა მხსნელია;

თუ არ შენგნითა, წინასწარ საქმის შეტყობა ძნელია;

თვალებ-დახუჭვილს მწოლარეს გარს მერტყა ღამე ბნელია,

გულით მაცნობე წინა-გზა და ვპოე საძებნელია.

412

სეტყვამ გარდიღო, გამოველ. უფალსა მსხვერპლი შევსწირე:

არ მყვანდა საღმთოდ ზვარაკი, მხურვალეს გულით შევსტირე;

არც მაქვნდა სამღთო წერილი, ცოდნაცა მაქვნდა მე მცირე,

"ღმერთო, დამიხსენ მტერთაგან!" ეს ლოცვა გავიზეპირე.