დავით გურამიშვილი - დავითიანი - მზეთა-მზის ვედრება დავითისაგან, მზის თხოვნა დასათბობლად ტირილითა თუ სიმღერის ხმითა

354

მზევ! სიშორითა შენითა

ვსტირ გულზე კვნესით, ქშენითა;

ყინვა მკლავს და მარჩობს ბუქი;

განმათბე, მომფინე შუქი!

355

მზეთა-მზეო, ამად ვსტირი,

სადღაც დაგიფარავს პირი.

საქებრად ხარ სასალუქი,

განმათბე, მომფინე შუქი!

356

მზევ, ნუ გახდი კარგს დარს ავდრად,

ნუ ჩამაგდებ ყინვით ღადრად:

დამფუფქავს ღადართა თუთქი,

განმათბე, მომფინე შუქი!

357

მზევ, შენ ხარ კარგი ნარუქი!

ბრძენთაგანა ხარ არ უქი,

ზეგარდმო ნიჭი ნაჩუქი;

განმათბე, მომფინე შუქი!

358

მზევ, მახარე შენსა მოსვლით,

ახლით მმოსე შესამოსლით;

არ მათბობს მე ძველი ქურქი,

განმათბე, მომფინე შუქი!

359

მზევ, მომხედე პირის ბრწყინვით,

ნუ დამაძრობ ცივის ყინვით.

სხივთ სითბოს გიქებს ბარუქი,

განმათბე, მომფინე შუქი!

360

მზევ, საცნობლად შენსა მჭვრეტსა

თავბრუს ასხამ, შეაქ რეტსა.

გიმართავს ვერ მართლა თვალსა,

ვერ სცნობს შენსა გზასა და კვალსა!

361

რაზომც ენამუსიკობდეს,

ბრძნად გაქებდეს და გამკობდეს,

გარდიხდის ვერ ახად ვალსა,

ვერ სცნობს შენს გზასა და კვალსა!

362

მზედა გსახავს მზის დამსახველს,

მით შეგიმკობს სახით სახელს;

ფერხ შენი საცა დავალსა,

ვერ სცნობს შენს გზასა და კვალსა!

363

ვის უყვარხარ, მიაჩნიხარ,

თუმც არ იცის, სადაც ზიხარ,

შენთვის სწვავს ხორცსა და ძვალსა,

ის სცნობს შენს გზასა და კვალსა!

364

ზე ანათობ ცა-სამყაროს,

ქვე ხმელეთსა, ზღვასა, წყაროს;

გიღრუბლავს ჩემ თვალთა ბნელად,

შემქნიხარ ჭკვით საძებნელად!

365

მე ეს საქმე დიდათ მიკვირს;

შენ მე მწყალობ, სად წვით მიჭირს;

ქარსა გრილს მიქროლებ ნელად,

შემქმნიხარ ჭკვით საძებნელად!

366

შენ შემქენ და შენ დამბადე,

თვალთა დამაფარე ბადე,

საჭვრეტლად შემექენ ძნელად,

შემქნიხარ ჭკვით საძებნელად!

367

თუმცა ვხედავ, დავალ ბეცად,

ჭკუვით გსაზრავ ქვეყნით ზეცად,

მეგულვი შენ ჩემად მხსნელად,

შემქნიხარ ჭკვით საძებნელად!

368

გეაჯები, მზეო, ღირს მყო.

ეს წყალობა შენ მე მიყო.

მიხილე მე ბრმასა თვალი,

მაცნობე სვლად გზა და კვალი!