დავით გურამიშვილი - დავითიანი - დავით გურამისშვილის ლეკთაგან დატყოება

318

ვაი იმ დღისა დამსწრებსა! აწ სათქმელადაც ძნელია,

კაცთაგან თვისი აუგი საზარლად საუბნელია!

ცოდვამ მოგვიცვა, ნათელსა გარს მოეხვია ბნელია,

ხელში ნაჭერი კეთილი შეგვექნა საძებნელია.

319

ქართველთ მადლს ცოდვამ დასძლია, რა აღმწონელმან აწონა;

წუნებულ იქმნენ ღვაწლითა, თავი ვეღარვინ აწონა;

მის გამო მტერთა მათზედა დანაცემინა აწ ონა,

აღარ სცა მტვერი მარილი, არც ლუკმა პური აწონა.

320

წაღმა მბრუნავმა დრო-ჟამმა უკუღმა შექნა ტრიალი,

ფრთა მოჰკრა ქართლსა, კახეთსა, შეაქნევინა ხრტიალი:

მამლები ტურამ დაჭამა, დედლები დარჩა ტიალი,

მიდგა ყოვი და ყორანი დანაწყებინა წკრტიალი.

321

მოისრა ხშირი ქვეყანა, გახდა ვერანად, ტრამლადა!

სულ წარიტაცეს, თუ ვინმე შამბში მოურჩა წამლადა;

დადედლებულნი შიშითგან აღარ ვარგოდენ მამლადა,

აღარვინ დარჩა ფარსაგი პატრონად, ქვეყნის მამლადა.

322

კახს-ბატონს კონსტანტილესა საქმე მოუხდა ყალათი,

ტანთ ხვანთქრის ქურქი ჩაიცვა, დასთმო ყეენის ხალათი;

მტერს დამორჩილდა ნებითა, ვეღარა ქნა რა ძალათი,

მიენდო, თავის თავზედა ახმარებინა ჯალათი.

323

რაც მოგახსენე, მოგგვარა ჩვენ ერთმანერთის ბრძოლამა!

ქართლი ოსმალომ დაიპყრა, კახეთი ლეკთა მოლამა;

მით ჩვენმა სისხლმან ნაღვარმან ხევნები სულ ამოლამა.

სუნით მოიცვა მთა-ბარი ჩვენის მკვდრის მძორთა ყროლამა!

324

მე ვიყავ ერთი თავადი, მოსახლე გორისუბანსა;

ჯვარობას ჩვენი ქალ-რძალნი იცვამდენ არ ავს ჯუბასა;

მუნით გამტყორცნა საწუთრომ, გარდამაცილვა ყუბანსა,

ვაი, რა კარგა მოვსთქვემდი, მეტყოდეს ვინმე თუ ბანსა!

325

მო, ყური მიგდე, მოგითხრობ ტყვედ ჩემსა წამოყვანასა.

ქვეყნის წახდენის მიზეზით ვსცხოვრობდი სხვის ქვეყანასა,

სადაც უხმობენ სახელად, ქსნის ხევზე, ლამისყანასა,

მუნ მოყვრის მუშას თავს ვადექ, მკას უპირებდით ყანასა.

326

დილაზე ავდექ, წინაწინ წაველ კაცითა ორითა,

ვსთქვი, მუშას სადილს უმზადებთ ძროხით, ცხვრითა და ღორითა;

არ შეყრილიყო ჯერ მუშა, იყვნენ მოსასვლელ შორითა,

ჩვენ თურმე გვნახეს, მოგვამართეს ლეკთა ირტოზის გორითა.

327

მუნ ახლოს წყარო დიოდა, მასთან ტყე იყო ხშირადო,

იქ მოგვეპარნენ, დაგვისხდენ თხუთმეტი კაცი მზირადო;

ავიხსენ თოფი და ხმალი, მივყუდე მუხის ძირადო;

იმ წყალზე პირის საბანად მე მიველ თავის ჭირადო.

328

შემიპყრეს, წამომიყვანეს, ხელ-ფეხს მომიდვეს გენია,

გარდმომატარეს ასი მთა, მინდორი ცხრა იმდენია;

მუდამად თვალთა ნაკადი მდუღარე ცრემლი მდენია,

მაჭამეს დუმა და ხალი, მახვრიტეს ხინკლის წვენია.

329

მე დუმის ჭამას არ ვჩივი, ნეტავი მაძღრივ მქონოდა;

არ ვინაღვლიდი, ცხიმითა რომ ტუჩი გარდამქონოდა;

მე ეს მიმძიმდა, მხარ-შეკვრით მოვყვანდი ოსოქოლოდა.

ვაი, რად დარჩი ცოცხალი, შენ, თაო, ჩასაქოლადა!

330

მამიყვანეს, არა-ღირსთა ღირსეულად მიმსახურეს.

არც მასვეს და არც მაჭამეს, არც ჩამაცვეს, არც დამხურეს.

უსასყიდლოდ მიღებული გასასყიდლად დამაშურეს.

გავეპარე, დამიჭირეს, რად წახველო, დამპაღურეს.

331

მარტო ვიყავ, არვინ მყვანდა მე ღვთის მეტი სხვა პატრონი,

არცა მაქვნდა საიმედოდ საჭურველი სამხედრონი;

ღმერთს მივენდევ, მან ისმინა იგი ჩემი სავედრონი,

ხელმეორედ გავიპარე, რაკი ჰვპოე ჟამი, დრონი.