ფეხმძიმობა
შუადღე იყო, ძალიან ცხელოდა. პატარა სანდრო მინდვრიდან შინ ბრუნდებოდა. შიმშილიც ძლიერ აწუხებდა და წყურვილიც.
გზაზე, მეზობლის ვენახში ღობესთან დაინახა წითლად დაკუნწლული ვაშლი. თვალი ზედ დარჩა, პირზე ნერწყვი მოადგა და კბილებმა კაწკაწი დაუწყო.
ვაშლები თითქოს უცინოდნენ სანდროს, იწვევდნენ და ეუბნებოდნენ: ამოხტი, მოგვწყვიტე, ჩაგვკბიჩე და პირი ჩაიტკბარუნეო.
სანდრო ყოყმანობდა: სხვისი ვაშლის ქურდულად მოკრეფა ეძნელებოდა, ეთაკილებოდა. ცხოვრებაში არაფერი მოეპარა. მაგრამ ბოლოს ვეღარ მოითმინა, სულმა წასძლია, ახტა ღობეზე, მოწია ტოტი და ოთხი წითლად დაბრაწული ვაშლი მოწყვიტა.
მიდის შინისაკენ სანდრო, ჭამს ვაშლს, მაგრამ რაღაც ჯავრს გრძნობს, თითქოს გულში ვიღაც უზის და ეუბნება: „ეგ ხომ ქურდობა ჩაიდინეო“. საწყალ ბავშვს ვაშლი შხამად ეჩვენება, სწუხს თავის სულწასულობაზე, მაგრამ რა ქნას? ვაშლებს ხომ ვეღარ მიაბამს ხეზე.
მიდის ასე შეწუხებული. უცებ სანდრო გაჩერდა. რაღაც აზრი მოუვიდა, სახე გაუნათდა.
სანდრომ მოკურცხლა ვენახის პატრონის სახლისაკენ, მიირბინა კარებთან და დაიძახა:
- ნათლიდედ, ერთი გარეთ გამობრძანდი!
- შენა ხარ, სანდრო? რა გინდა, ჩემო კარგო? - ჰკითხა შინიდანვე დიასახლისმა.
- ნათლიდედ, გეთაყვა, ნუ გეწყინება: თვენს ვენახში განაპირა ხეზე ოთხი ვაშლი მოვწყვიტე პირის გასასველებლად და სამაგიერო სიკეთეს გადაგიხდი!
- შეგარგოს ღმერთმა! - უთხრა კეთილმა დიასახლისმა.
სანდრო დაბრუნდა შინ სინდისდამშვიდებული და ტკბილად შეირგო წითელი ვაშლები.
იაკობ გოგებაშვილი - მოთხრობები
