დავით გურამიშვილი - დავითიანი - ანდერძი დავით გურამისშვილისა

1

აღარ მსურს ქნარი, საკრავად სტვირი,

არც ზედ დამღერა, აწ ამას ვსტირი:

ცრუვმან საწუთრომ მარიდა პირი,

არ აღმისრულა მან დანაპირი.

2

მკითხა ცოდვისა, მიხსენა ძვირი,

ვით გალსა ხესა, განმიხმო ძირი;

დამაგლახაკა, გამხადა მწირი,

საყვარლისაგან მქნა განაწირი.

3

გული მიშავა ვითა ნახშირი,

გამაყრევინა თავზე თმა ხშირი.

პირი დამიჭკნო ვითარცა ჩირი,

ღამაშვებინა დაღმა ჩიჩვირი.

4

შემყარა ძნელი ილაო-ჭირი,

გულზედ მასვია მჭვლად დანაჭირი;

მომიახლოვდა მწარე სიკვდილი

ცელ-გალესილი, ხრმალ-ამოწვდილი.

5

ვინ ხართ ღვთიანი და მადლიანი,

კოდ-სასწორ-მართალ, სწორ-ადლიანი,

გთხოვ, შემიბრალოთ, როს მკვდარი მნახოთ,

შენდობა მითხრათ, როცა დამმარხოთ!

6

ვისაც რამ გცოდე, ვთხოვ, შემინდოთ,

ჩემზედ გონება აღმოიწმინდოთ;

მე აღარ ძალმიც თქვენი რა წყენა, -

სიტყვის თქმად ენა მე დამეყენა.

7

თუ გინდათ კიდეც მაგინოთ თქვენა,

ვერ გავიგონებ, დამიდგა სმენა;

აღარ მაქვს სუნთქვა, არც ამოქშენა,

მანვე დამშალა, ვინც აღმაშენა.

8

მცხედრად მდებარე, გულ-ხელ-კრეფული.

მივალ, არ მიმდევს თან ერთი ფული;

თუ რამე მაქვნდა, ყველა მანდ დამრჩა:

ყმა, სახლ, ბაღ, ბოსტან, თეთრი თუ ფარჩა.

9

ყველას გაფიცებ ამ საფიცარსა:

თუ ღმერთი გრწამდეთ, ამ სამს ფიცარსა

ნუ გაიძნელებთ ასაშენებლად,

გარს ნურას უზამთ დასაშვენებლად.

10

ნუ გაირჯებით შესაღებლადა,

მსუბუქი ქენით წასაღებლადა.

ფასს ნუ დაჰკარგავთ დასახატავად,

თეთრს გაუფრთხილდით დასაფანტავად:

მალ მაეშლების მას სილამაზე, -

მიწა ეყრების, ქვა, სილა მაზე.

11

ვისაც გინდოდესთ თქვენ ჩემთვის კარგი,

თან გამატანეთ ასეთი ბარგი,

რომ ცუდ-უბრალოდ არ დამეკარგოს,

საწყალს ჩემს ცოდვილს სულს რამე არგოს.

12

ჩემს ცოდვილს სულსა ეს შაეწევა:

მღვრდლის წირვა-ლოცვა, საკმევლის კმევა;

მშიერთა ჭმევა, შიშველთა ცმევა,

უსამართლობით არვისი რთმევა.

13

მკვდარს არას მარგებს ტყება-ტირილი,

ვერ გამაცოცხლებს თავს დაყვირილი;

სჯობს, არ ჩაიცვათ ტანთ ძაძა-ფლასი,

მიმიცეთ რამე მღვრდელთ წირვის ფასი.

14

ვამე ცოდვილსა, მე უმადლოსა,

დავრდომილობით უხუც-უმღრდლოსა!

მე ვინ მილოცავს, ან ვინ მიწირავს,

ან ვინ დამმარხავს, ვინ დამიტირავს?!

15

უმკვიდრო ვიქმენ, არ დამრჩა შვილი,

რომ მას აღენთო სანთელი-ცვილი;

ექნა აღაპი. დაედგა ტაბლა:

ასე მაღალმან მე დამამდაბლა!