დავით გურამიშვილი - დავითიანი - მეოთხე დავითის შესხმა და დავითნის ქების იგავი

1

დავითის შესხმა შევკონე: ძმას ვარდი უძღვენ, დას ია.

დავით მოგვითხრობს: ნუ ესავთ, შემწედ ნურად გჩანთ დასია.

თქვენც მას ესევდით, ვისაც რომ ესვენ ანგელოზთ დასია,

იგი არს ღმერთი ერთი, და დასია ბევრად ასია.

2

აწ აქეთ იგი ნათელი, ვინც ნათლად დავითს უქია;

ვისგან ცა ნათობს, სამყარო, ქვე მოკრთის მისი შუქია.

იწამეთ მშვიდი, მდაბალი, უღელ-ტკბილ, ტვირთ-მსუბუქია;

თავის ხრა, ზორვა კერპისა ფუჭი რამ თამასუქია.

3

დავით იშენა წალკოტი, ძოღან ვსთქვი, რაც რგო ხედაო;

კიდევ გაჩვენებ თვალითა, თუ იმას ვერა ჰხედაო:

გვერდი მამისა თვით დავითს როგორც რომ უსახევდაო,

ეგრეთ დაირგო, მოიბა, რომელსაც ჩვენ გვირხევდაო.

4

დავითის ბაღის ხილი სჯობს სხვათა წალკოტის ხილებსა:

ვინც შჭამს სნეული, გაჰკურნავს, ბრამს თვალებს აღუხილებსა;

დანაჭერინებს პირს ტკბილად, მოწყენილს მოალხინებსა,

განახალისებს მადლზედა, ცოდვაზედ განაფრთხილებსა

5

ბაღი დავითის ბაღისებრ აროდეს აღშენდებიან:

არც მისებრ ხე-ღა დაირგვის, არცა არ ზედ მოებმიან,

მის ბაღში კრავი დამჯდარა, სხვისაში მგელნი ჯდებიან,

კრავად გონებენ დავსილნი, მაგრამ ტყუილად სცდებიან.

6

დავით შევმოსე ხილითა, რომელიც მოსა ხე დავით;

მას ხეს მოხედა უფალმან კეთილის მოსახედავით.

ნუ მედავებით, მარიდეთ გულს ლახვრად მოსახედავით,

ის დავით კარგით მოსა ხით, მე დავით მოსახედ ავით.

7

მან დავით თავის ბაღშია იმყნა ცხოვრების ხენია,

ტკბილის ნაყოფის მომბმელი, სამკურნლოს ცვარის მცხენია;

დაუჯდა მას ქვეშ ჩირდილსა, არა სწვავს მას სიცხენია,

იმ უკვდავების სასმლითა მითვრა და მით მოლხენია.

8

ამად ამ წიგნსა სახელად უწოდე "დავითიანი",

დავით შევაწყევ, შევკონე, ვით ვარდნი და ვით იანი.

გულსა მოვსწყვიტე მუწუკი, მება ზედ ავი თიანი,

ზედ გულზედ ვიბი იგი ხე კაციანი და ღვთიანი.