ფეხმძიმობა
|
466
შვილმან ჰრქვა მამას: "მითხარ, მამაო, წარღვნა ვითარ ქმნა თვალთ ნდომამაო? ასეთი რა ქნაო, ქვეყანა დანთქაო, შეიძლო ვითო?"
467
მამამ ჰრქვა: "შვილო, აწ დაბადება სრულად ვით გითხრა, დაგვიანდება. ძნელი არის, შვილო, არა საადვილო, ქორწილს მოგაცდენს".
468
შვილმან მიუგო: "თუ დამრთავთ ნებას, ეგ მირჩევნია ჩემს ქორწინებას; რად მინდა ჯერ ცოლნი, ყმაწვილნი ჩემ ტოლნი ცოდნითა მჩაგვრენ.
469
ცხვართა მწყემსობით ბრიყვად გამზარდეთ, ახლა თქვენ ჩემად სწავლად დაზარდეთ, ყველა თქვენა გძრახავს, რომელიც მე მნახავს ასე უცებსა.
470
მამავ, ამბობენ ავთა სიტყვათა: ჭკვიანმან კაცმან შვილი ბრიყვათა რატომ გაზარდაო, რასთვის დაზარდაო მის სწავლასაო!
471
მამავ, მოვიცდი ქორწინებასა, თუ კი მასწავლით რასმე მცნებასა; რას ვაქნევ ცოლი რთვას, ბრიყვს დამცინოდენ თავს სწორ-ამხანაგნი!
472
სულ მაჯავრებენ თავის დაცინით, ცხვრისებრ "ბეეჰთი", თხისებრ კიკინით. ვფიცავ მაცხოვარსა, აღარ ვზდევ ცხოვარსა მე დღეის იქით".
473
მამამ ჰრქვა "შვილო, ამად დავზარდი, არც მე ვარ სწავლით კარგად ნაზარდი. ერთს ამაზედ ვზარობ, აქა-იქა ვმგზავრობ, ვერ მომიცლია.
474
არც მე მაქვს, შვილო, ცოდნა მაგდონი, მძლივ მისწავლია "ან-ბან-გან-დონი". შვილმან ჰრქვა მამასა: "მე გკითხავ ამასა, რად არ ისწავლე?"
475
მამამ მიუგო: "ჩემსა ყრმობაში სულ გარს მტრად გვადგა თურქ-ყიზილბაში; მით აკლო სწავლამა, ჩვენში ლეკთ დავლამა წიგნნი წარსტყვენნა!
476
დარჩნენ უწიგნო ბერებ-ხუცები, ჩემის დროს ყრმანი უწვერთელ-უცები. მე ამად შეწყობით, გარჩევით, შეტყობით ვამბობ ვერასა".
477
"მამავ, მასწავლე, რაც შენ იცოდე, მე მასა ვსჯერვარ, თუმცა იტყოდე: მარტო თვალთა ნდომა, რღვნით ქვეყნის წახდომა გამომიცხადე!"
478
მამამ ჰრქვა: "რადგან არ დაიშალე, ბაღში ჩირდილში ქვეშ რამ გაშალე; მუნ დავსხდეთ, წამოვსწვეთ; თუ რამ მიდგს, წამოვსწვეთ ჩემ საღვინითა.
479
მე - თიხის კოკა, ზნოანი ჭური, - რასაც ვადენდე, შენ უგდე ყური; დალივე გულითა, არ წვრილად კულითა, თას-ყანწ-კათხ-სირჩით.
480
ჯერ ეს მაჭარი შენ სვი ხარბადა, მერმე მე გეტყვი ყველას ამბადა; დალივე გულუხად, ნუღარ მთხოვ კულუხად საგაისოდა".
481
შვილმან ჰრქვა: "მამავ, ლექსად წყობითა მართლა არ მესმის მე შეტყობითა; თქვენ ბრძანებთ იგავად, მე მესმის იგ ავად, - მიბრძანეთ ამბად.
482
ლექსად ითქმიან შემოკლებითა; ან მომატებით, ან მოკლებით; სიტყვა განმარტებით, არ კლებით, არ მატებით ამბის თქმა მსურის.
483
როგორც ეწეროს წინასწარ თქმული, - წარღვნით ქვეყანა იყოს დანთქმული, - ისრე გამაგონეთ, მართლა ჩამაგონეთ მე, ბეჩს, მამაო.
484
მამავ, რომ ლექსავ, ყოყმნობ, აყენებ, ფიქრით სენს რასმე თავს მიაყენებ; ბრმა-ცალთვალა ხარო, ეგეც არ მოსთხარო, რომლითაც ხედავ.
485
ბერიკაცი ხარ და მოკლებული, ჭკვა არ შეგექნას დამოკლებული; რად მიზდევ წერასა? ვაი, შენს წერასა! რა ცუდად შვრები!
486
ვინ წაიკითხავს გრძლად შენს ნაწერსა, სულ გაგინებენ თეთრს ულვაშ-წვერსა; მაგ წიგნს გიწუნებენ, არად ირწმუნებენ შენს ლაპარაკსა".
487
მამამ ჰრქვა: "შვილო, რაც გამაგონე, არა ჰქენ ავად, რომ მამაგონე, ავ-რიგად წანახდენს, ჭკუვას გარდაახდენს კაცს მეტი ფიქრი.
488
მე ლექსად სიტყვებს ამად ვაწყობდი, უფრო ტკბილად ჩნდა, ამას ვატყობდი; არ მაქვნიდა იმედი, შენს ამბად ისმენდი მოუწყენელად.
489
აქ მოდი, შვილო. ახლოს დამიჯე; რაც რომ მოგითხრა, კარგად გაშინჯე! მე სიტყვებსა სწორსა, არ თუ არაკს, ჭორსა, გეტყვი მართალსა.
490
სიტყვას არც კლებით, არც მომატებით, ყველას მოგითხრობ ჭეშმარიტებით. მე რაცა ვსთქვა ენით, შენ ის ყურის სმენით კარგად შეიტყევ.
491
შენს შვილს მიუთხარ ეს ამბებია: მე მომითხრობდა პაპა-ბებია, არს ბრძენთ ბრძანებული, არ მოგონებული ცუდი ამბავი.
492
ესე ამბავი კარგია, შვილო, საუკუნო არს, საშვილის-შვილო! ესე ლაპარაკი არ არის არაკი, გესმოდეს, შვილო.
493
სწავლად წინ ფეხი წამოდგი ნებით, ყურით ისმენდე, გულთ მოდგინებით! შვილო, შენს მამასა ნუ მიზამ ამასა; რომ არ ისწავლო.
494
შვილო, იხმარე ჭკუვა და გონი, შენ გაიგონე ეს გასაგონი: დასია, დაგონი, საწვავ სადაგონი, ნუ გრწამს ნურც ერთი.
495
შვილო, თუ ამას არ შაისმენდე, რასაც შენ მიკვეთ, მას არ ირწმენდე, ბერს-კაცს თეთრწვერასა ნუ მიკვეთ წერასა, ცუდად ნუ გამრჯი.
496
ვარ ბერიკაცი დიდად ნასარჯი, საწუთროსაგან მწარედ ნატანჯი შიშველის ფეხებით აქა-იქ ჩეხებით ტყვეობისაგან".
497
შვილმან მამასა მიუთხრა ფიცით: "სწავლას მოვჰყვები გულისა მტკიცით; მასწავლი ტკბილადა, რად გაგხდი წბილადა მე შენ, მამაო!
498
უსწავლელობა არს წარსაწყმენდი, თუ არ მდომოდა, თავს არ გაწყენდი; სახლ-კარს დავირთევდი, ცოლსა შევირთევდი, ვიქორწინებდი".
499
"კარგია,შვილო, რადგან აგრეა, რომ ცოლის ნდომამ არ გარდაგრია; შენის ჭკუვისაგან, შენ სხვის ბიჭისაგან ჰქმენ უმჯობესი.
500
როგორც მე ნდომამ ჭკვას გარდმახდინა, ისრე არ გიყო, არ წაგახდინა; ვით მე ჭალას შინა ჩხიკვმან შემაშინა, შაშვ-ქაცვმან, კაცმან.
501
ჭალასა შინა დამაქორწინა, მოლი დამიგო, ცოლთან მაწვინა; მსუსხევდა ჭინჭარნი, მიკბენდენ ჭინჭველნი, მჩხვლეტდენ ეკალნი.
502
შვილო, ყოფილხარ ბიჭი ბიჭური, არა გემთხვა რა ჩხიკვ-შაშვ-ღიჭური; ვით მაშვრალს წყურვილმან, მე მიყო სურვილმან გულთ განხურვება.
503
ვმადლობ ღმერთს, შვილო, ხარ გონიერი მძლეთა მებრძოლთან ძალ-ღონიერი; წყალთან წყურვილისა, ქალთან სურვილისა გაქვს მოთმინება.
504
ამისთვის გწყალობს, შვილო, შენ ღმერთი, რომ კარგი საქმე შენა ჰქენ ერთი: ვარდთ გვირგვინებითა, თავის თავს ნებითა გაძლევდა ქალი.
505
შენ რომ იმ ქალთან არ შეიგინე, ღვთისა მცნებაზედ იგულთმოდგინე, ჰქენი მოთმინება, ამისთვის ინება შენთვის კეთილი!
506
ვით დედა-შენმან, კარგი ქალობა, გულს აქნევინა ქვა-ფიქალობა; ნდომანი ითმინა, მე არა მისმინა ჯვარდაუწერლად.
507
ვინც ღვთის ბრძანებას არ ეურჩების, მრავალს განსაცდელს გარდაურჩების. გულის წმინდობითა, ღვთისა მინდობითა განემარჯვების. |
დავითიანი / პოემა • • •  • • • დავითიანი / შინაარსი |
