ფეხმძიმობა
|
104
შუვაღამ ადგა, გოგომ ილოცა, ჩოქით მიწაზე მუხლით იცოცა, მან თქვა: "ღმერთო ჩვენო! ცოლ-ქმრობის გამჩენო, შენ გეაჯები!
105
ღომელმან შექმენ ადამ და ევა, აბრამს და სარრას მიეც კურთხევა, ყავ ჩვენზედ წყალობა, ჩვენი ვაჟ-ქალობა შენ დაიფარე!
106
ჩვენც თუმცა მცნება ვერ დავიმარხეთ, შჯულთ უწესურად ჩვენ განვიძრახეთ ხვალ ერთად შაქცევა, შებმა თუ გაქცევა, ყავ ნება შენი.
107
უკუთუ ჯერ-არს ესე საქნელად, ნურას გაგვიხდი საქმესა ძნელად; შენის მიშვებითა გვახარე შვებითა ჩვენ ერთმანერთთან.
108
უკუეთუ არა ჯერა-არს ესე, შიში, სირცხვილი ჩვენს გულში თესე; მცნება არ-მარხული, ჩვენი განძრახული, შენ მოგვიშალე".
109
ბიჭი გულისთქმით გაცხარებული ადრიან ადგა გახარებული; ცხვარი გამორეკა, გოგოს კარს დარეკა, დრო არს, ადექო!
110
ოდეს მირეკეს ცხვარი ჭალაკად, ბიჭმა გახადა გოგო მალაყად. რა რომ დააღირა და ქნა დააპირა, ჩხიკვმა შეყვირა!
111
ასე შეუკრთო მათ ჩხიკვმან გული, ნდომა შაექმნათ მათ დაკარგული. თრთოლით, ცახცახითა, მოშლილის სახითა წამოხტნენ ჩქარად.
112
ცოტას ხანს უკან ნდომას მოვიდნენ, სხვას ხმელს ფოთლიანს ტყეში შევიდნენ. იქ ესმათ ძრიალი, ჩაჩუნი, შრიალი, ხმელის ფოთლის ხმა.
113
როგორც უნდოდათ, ვერც იქ შაექცნენ; კაცი ეგონათ, შაშვთა გაექცნენ. ის გოგო და ბიჭი, სადაც იყო ღიჭი, წავიდნენ, შაძვრენ.
114
არ დაიხედა მან ნდომით წინა, საჩქაროდ გოგო წამოაწვინა; სადაცა ეყარა მრავლადა ეკალა, დასცა მაზედა.
115
საბრალომ გოგომ ტიტველი ნაცი ზედ დანახივა, სად იყო ქაცვი. რა რომ ის იტკინა, გოგომ იმწვიტინა გამწოებულმან.
116
ბიჭსა ჰკრა წიხლი, შორს გარდაგორა; იქ იმ ბიჭს დახვდა ქვეშ ეკლის გორა. ორთავე ტირილი, დაიწყეს ყვირილი, მეტის სიმწოვით.
117
მუნ თურმე კაცი შეშასა სჭირდა; ყვირილი ესმა, "თქვა რა გაჭირდა?!" მივიდა, მან ნახა, მათ თავსა დასძახა: "რა გაყვირებსთო?"
118
მათ ვერა თქვეს რა, ჩავარდათ ენა; შიშით, სირცხვილით გულს მიხვდათ წყენა. მან კაცმან რა ნახა, დაგმო და დასძრახა, ორნივ დალანძღა!
119
კაცი უკანვე გაბრუნდა ჩქარა, ორთავ დასთხოვა დიდი მ უქარა: "რაც მიგიპარავთო, ვერ დაგიფარავთო ქურდობა თქვენი.
120
თქვენს დედ-მამასთან გკითხავ მაგასო, ორთავ ეკალი მანდ რამ დაგასო? თქვენ რადა სძვრებოდით, მანდ რასა შვრებოდით, იქ გათქმევინებთ".
121
მიუგო ბიჭმან: "ეს სჯობს მაგასო, მე შენ კარგ-გვარად სასმელი გასო; დაგიდლა ჭედილი, წინ ვერცხლით ჭედილი დაგიდგა კულა.
122
ქრთამად მოგართვა ოქრო და ვერცხლი, რომ არ მოგვიდვა სირცხვილის ცეცხლი. აგავსებ ძღვენითა, ჩვენის შარცხვენითა შენ რა გერგების?
123
ის კაცი იყო მათი მოყვარე, იმავ სოფლისა, არ შორს მოსამძღვრე. ახლო ნათესავი, ერთად მხვნელ-მთესავი განაყოფობით.
124
გულით უყვარდა ბიჭის მამასა, მამა ბიჭისა აგრევ კაცს მასა. მის გამოვისადა საქმე ქნა ღირსადა იმ ბიჭისა.
125
ასე თქვა გულში: ქრთამს რომ დამპირდა, მოდი გამოვსცდი, ვსცნობ, როგორ ღირდა! უთხრა: "არ გაგცემო, თუ რასმე მამცემო"; იამა ბიჭსა.
126
ბიჭმან დაუკლა მსუქანი ცხვარი, პური იშოვნა მან გამამცხვარი: გოზაურით ღვინო, გულთა საღიღინო დაუდგა წინა.
127
მამას მოჰპარა მან ვერცხლის თასი, - იყო წონითა დანგი ათასი, - მისცა მას ფასადა, შენ სთქვაო არსადა ჩვენი საქმენი.
128
გაძღა, დაითრო, წამოდგა კაცი, დალოცა ქაცვი, ტიტველა ნაცი: "ვინც ეკალზედ დასცი, ახივე, ზედ აცვი. ღმერთმან დაგზარდოსთ!
129
მე დღეს ეკალამ კარგს ბედს შემყარა! - მღვდელმან აკურთხოს, სადაც ეყარა! - მას აშოროს ცეცხლი მაშოვნინა ვერცხლი, დამათრო ღვინით!
130
ამ ჯამს წავიღებ, ქალაქს გავყიდი, კარგა გამივა, თასია დიდი; ბევრს მამცემენ აბაზს, ცოლს უყიდი კაბას შვილთა ჩოხებსა".
131
აიღო კაცმან ცხვრის ტყავი შავი, ნარჩომი ხორცი მოუხარშავი, რაც რომ ედგა წინა, თქვა: "წავიღებ შინა", სულ წამოხვეტა.
132
თქვა: დავპატიჯებ ჩემს მეგობარსა, ჩემგნით ადვილად არ საგმობარსა; ამ ბიჭის მამასა შეუგბობ ამასა, დაუდგამ წინა".
133
იპყრა ხელთ კაცმან ის გოზაური, მან ბიჭმან შექმნა აურზაური: "თუ კი არ გვინდობო, ეშმაკობ-ფლიდობო, ეგ რად მიგაქვსო?"
134
კაცს წაეკიდნენ გოგო და ბიჭი: "რად გაჰლექსეო ნაცი და ღიჭი? ამად დაგქრთამეთო, გასვით, გაჭამეთო, რომ დაგეფარა!
135
რადგან შენ აგრე გამოგვაცხადე, ეკალზე დაგვსხი, ნაცს წამოგვხადე, ჩვენ რად მოგცეთ ფასი, მოგვეც ჩვენი თასი" კაცს დაეჭიდნენ.
136
კაცმან თასი არ დაანება; მათ კაცს დაუწყეს ლანძღვა გინება. ბიჭს ჯოხი უცხუნა, სისხლით უთხუნა თავი და პირი.
137
ბიჭი მოჩივრად გაგზავნა წინა, თვით უკან მიყვა, მივიდა შინა; დაწვა, დაიძინა, ადგა, მაიწყინა, დაჰკიდა თავი
138
ცოლმან მიუთხრა:"რამ დაგაფიქრა, შენ შეგემთხვია: ან აქ, ან იქ რა?" კაცმან თქვა:~მიკვირსო, სათქმელად მიჭირსო, რაც ვნახე სიზმრად.
139
მიცვალებულნი მამა და დედა ორნივ ჯავრობდენ მე და შენზედა: შვილმა და რძალმაო გვტანჯა, გვაწამაო სიძვირითაო.
140
აღარ მოგვიგდეს თვალი და ყური, მათ არ გვაჭამეს ჩვენ ლუკმა პური, ხმა-მაღლა ყიოდენ, სიკვდილთან ჩიოდენ, სამართალს სთხოვდნენ.
141
განესამართლა მათთვის სიკვდილსა, ჯერ რძალსა ვჰკითხავთ, მას უკან შვილსა; იმათ თქვეს საჭმელი, ანუ თუ სასმელი რათ დაგიჭირესთ?
142
მე შავეხვეწე, უთხარ: ნუ სჩივით, გამოგიგზავნით წყლით, ნავით, ტივით. სამის დღის ბორჯლითა, დიდისა სასჯლითა მძლივ დავეხრწივე.
143
ამ სამს დღეშია ჩემს დედ-მამასა ჩვენ თუ არ უზამთ აღაპს, ჭამასა, წამოვა სიკვდილი, ცელ-ხმალ ამოწვდილი შინ მოგვიხდება.
144
ჯერ შენა გკითხავს მას საკითხავსა: პასუხს ვერ მისცემ, შენ მოგჭრის თავსა, მას უკან მე მკითხავს, ვიმართლებ მე კი თავს, შენ დაგაბრალებ!"
145
ცოლმან მიუგო: "შენ საქმეს ვჰკვირობ. შენ მისთვის სიკვდილს რისთვის მიპირობ? ცხვარ-ძროხა გყავს ბევრნი, სავსე ღვინით ქვევრნი, გიდგს ფქვილი ბეღლით.
146
რატომ აჩივლებ შენს დედ-მამასა, რატომ არ უზამ აღაპს, ჭამასა? მაქვს პური დამცხვარი, აწ შენ დაკალ ცხვარი, მოხადე ქვევრსა.
147
მალე ქენ საქმეს ნუღარ აყენებ, კარზედ სიკვდილსა ნუ მამაყენებ; თუ არ კმარა პური, დამეც შენ დასტური, მე გამოვაცხობ".
148
ქმარმან ცოლისა სიტყვა გაკმარა: "ოცი პური გაქვს, ეგ რასა კმარა!" ცოლი ადგა ჩქარა, მან აღარა თქვა რა. შექნა პურს-ცხობა.
149
წამოდგა კაცი; რაც რომ ინითა, ტიკნი დატენა კარგის ღვინითა, ყვანდა ნაჩუქარი, კარგად ნასუქარი, დაკლა ფურ-ბერწი.
150
ორი ცხრა ცხვარი, ოცი ბატკანი, გასწყვიტა ბატთ ხმა, ქათამთ კაკანი; სასმელი, საჭმელი, სანთელი, საკმელი, ჩანაწყო ნავში.
151
მღვდელთ უთხრა: "საქმე მზად დაიჭირეთ, როცა მოვიდეთ, მაშინა წირეთ". ჩასხა ნავს ხარჯთანა, ატანა მას თანა მზარეულითურთ.
152
სადაც იმ ბიჭის საქმე მან ნახა, მის ახლო საყდარს მამა ემარხა; იქა გაისტუმრა, ყველა იქ ისტუმრა, ვინც რომ უნდოდა.
153
მან დაჰპატიჯა სულ მეზობელთა, ბიჭის და გოგოს შემქმნელ მშობელთა მან დაუკრა თავი, უთხრა: მზათ მაქვს ნავი, მეწვიენითო.
154
ბიჭის დედ-მამამ კაცი გალანძღეს, თქვეს: `მტრის აღაპში ვინ ძაღლი გაძღეს! შენ მოგვპარე ცხვარი, პური გამომცხვარი, ღვინო და თასი.
155
თასი გთხოეს და შენ არ მიეცი, შვილსა და სარძლოს ორსავ გვიეცი; ნაცზედა ეც ღიჭი, ეკლით გოგო-ბიჭი შენ დაგვიხივე!
156
ჩვენ ვერ მოვითმენთ გულის ტკივილსა, ხვალ ჩვენ ვაპირებთ შენზედ ჩივილსა, არცადა წახვიდე, უნდა შენ მოხვიდე სამართალშია!"
157
კაცმან გონება არ აღაჩქარა, წინააღმდგომი მან არა თქვა რა, ჩუმად თავის წინა გულში გაიცინა ბიჭის ტყუილზედ.
158
მან კაცმან უთხრა ბიჭის მამასა: "გთხოვ ყური უგდო, რაც ვსთქვა, ამასა. ჯერ ნუ ასჩქარდები, შენ ნუ გასჯავრდები გაუშინჯავად.
159
ყველას მოგითხრობ ჩემის პირითა, ჭირში ჩავარდი რასაც ჭირითა, რასაც მიზეზითა, ან რასაცა გზითა მე ვქენ ქურდობა.
160
მე სხვაგა ვიყავ, რა მოველ შინა, სახლში დამიხვდა მეარავინა. მე ასე მშიოდა, რომ გული მტკიოდა. მეტის შიმშილით.
161
მე შენს სახლშია სმისა, ჭამისა, აგრევ ხმარება ჭურჭელ-ჯამისა მაქვნდა ჩვეულება, ხშირად წვეულება გარდამხდომოდა.
162
წამოველ შენსა, შემოველ შინა, ავადმყოფ მამას შენსა ეძინა; მე დამიხვდა შინა აქაც არავინა მარტო მის მეტი.
163
მას გაღვიძება ვერ გაუბედე, მიველ კიდობნად, უკუვიხედე, თასსა და სამს პურსა, საღვინისა ყურსა დავავლე ხელი.
164
გამოვიტანე, ჩავდგი ურემში, შევაბი ხარ, მე წაველ ტყეში; შეშისა საჭრელად, ღვინის სმით თვალ-ჭრელად მიველ ჭალასა.
165
რა რომე ღვინო თავში შემიჯდა, პურით რომ გავძეხ, ხორციც მამინდა; ხორცისა ნდობითა, ადგომ-დაჯდომითა ღონე წამერთვა.
166
მაგ შენს შვილს ყვანდა მუნ საცხოვარი, მიველ და ვსთხოვე ეს სათხოვარი: "აგრემც გაგზრდის ღმერთი," ნაჭერი მე ერთი მაჭამე ხორცი!"
167
გუდა მიჩვენა და ხელსახოცი, მითხრა:"წაიღე, თუ მაქვნდეს ხორცი". დაუკარ მას თავი, მე უთხარ: მაშ, შავი ჭედილი დავკლათ.
168
ცოტა რომ ჩვენ აქ მწვადად შევიწოთ, სხვა სულ საღამოს შინა წავიღოთ. თქვა: ვერ გავბედაო, მამა და დედაო გამიწყრებაო!
169
აღარა ვსთქვი რა, ჩემთვის დავსჩუმდი, სად შეშას ვსჭრიდი, იქავ გავბრუნდი; სად სძოვდა ჭედილი, ხორცით დაყმედილი წავაწყდი ზედა.
170
წამოვეპარე, დავავლე ხელი, მაშინვე დანით გამოვსჭერ ყელი; რა გავხადე ტყავი, კაჭკაჭი და ყვავი სულ ზედ მომატყდა.
171
რა გამოვშიგნე, ცეცხლი ავანთე, მწვადი დაუდევ, შენს შვილს მივმართე. მას უთხარ: წამოდი, ჩვენა ვსჭამოთ მწოდი; მითხრა: "ვინ მოგცა?"
172
გამოუცხადე, არ დაუფარე; უთხარ: მე შენა ცხვარი მოგპარე, მწვადი წამოვაგე, მე მაქვს სანოვაგე, მოდი შავექცეთ.
173
შემომიძახა: "რას მეხუმრები, მე დასაკლავნი სად მყვანდა ცხვრები?" შექნა მან ტირილი, თავს ცემა, ყვირილი: "მამას რა უთხრა?!"
174
უთხარ: მაგაზე შენ რა გაწუხებს? მამა-შენს თვით მე გავსცემ პასუხებს. მივიყვანე, დავსვი,, ვაჭამე და ვასვი, განვაძღე კარგა.
175
როცა დაითრო, აიღო თასი; მითხრა: "ამ თასში მოგვეც რა ფასი? ამდენი ქურდობა, და არ დაუნდობა შენ არ შეგრჩება".
176
მე უთხარ: ძმაო, რაც მამიპარავს, თვალით ჩანს ყველა, არ დამიფარავს. თუმცა მამეპარა, მხამდა დამეფარა შენთვის ესენი.
177
რაც მე მიუთხარ, არ დამიჯერა, საცემრად ჯოხი მან მამიღერა! მით მე ამიჩქარდა, გული გამიჯავრდა, ვერ მოვითმინე
178
თასი წავართვი, სახრეც უცხუნე, თავპირი სისხლით გარდაუთხუნე; მოეშველა ცოლი, ჯერ არ თანამწოლი სჯულიერებით
179
იმას ნაცზედა დავკარ ეკალი, უთხარ: შენ რა გრჯის, ჯერ შენ ხარ ქალი, რად არ გრცხვენიან, როდისა გშვენიან ჯერ ეგ საქმენი?!
180
შენ შვილს მიძახდი, მე მჩანდი მამად, ამად მოგექეც ასე თამამად. შენს უკითხავადა საქმე ვქენ ავადა, დაგიკალ ცხვარი.
181
ბევრჯერ მიცოდავს, შენ შეგინდვია, დიდს საწყენზედაც თავს არ გიდვია; გთხოვ, ესეც შემინდო და არა გამყიდო ცოტას საქმისთვის
182
უპატიური რაც შვილს გიკადრე, ბოდიშს მოვიხდი ხვალ დილას ადრე; გიზღავ მე შენ ცხვარსა, პურსა გამამცხვარსა, თასსა და ღვინოს.
183
აწ წამობრძანდით ნუ მალოდინებთ! თქვენის გაყრითა ცრემლს ნუ მადინებთ!" მიუთხრა ტკბილადა: "ნუ გამხდით წბილადა თქვენ ამისთვისო".
184
ბიჭის მამამ თქვა: "დღეს დაგვაცალე, ჩვენ მოვიფიქრებთ, წამოვალთ ხვალე. შევიტყობთ მართალსა, შვილს ვკითხავთ და რძალსა მაგ შენს ნათქვამსა.
185
რასაც შენ ამბობ, თუ მართალია, შენი ყოფილა ჩვენზედ ვალია; ჩემს შვილს უმტყუვნია, რაც შენთვის უვნია. რად არ გისმინა?
186
ხარიც დაგეკლა, არას გეტყოდი, თუ არ მიზღვევდი, მე არას გთხოვდი, არამ თუ შენ ცხვარსა, პურსა გამომცხვარსა არ დაგითმობდი.
187
ეს საქმე ავად მე გამაშინჯეს, სიმართლის სამძღვარს მათ გადაბიჯეს, მომითხრეს მრუდადა, მაჯავრეს ცუდადა, ამას არ დავსთმობ.
188
შვილსა და სარძლოს ორსავ გავჯოხავ, მათის ცემითა გულს მოვიოხავ! რად არ დაგიჯერეს, ჯოხი რად გიღერეს, რად შემოგკადრეს?"
189
კაცი წამოდგა, დაუკრა თავი. უთხრა: "რაც გცოდე, თუ შენ ხარ მთნავი, სუყველა გადადევ, ნუღარასა დასდევ! ადექ წავიდეთ.
190
თუ მათ დალახავ მიზეზით ჩემით, გული დამეწვის მე მათი ცემით; რა იცის საკადრი, ექნების რა ყადრი კაცისა ყმაწვილს?
191
მე მისთვის შენს შვილს არას ვემდური, - არცა რა მაქვს რა მე საყვედური, - საქმე ვქენ ავადა, მე ვარ პირშავადა შენთან და მასთან.
192
შვილსა და სარძლოს ტკბილად ხმა გაეც, იქ წამოსვლისა დასტური დაეც; სარძლოს დედა-მამა, სადაცა მაქვს ჭამა, იქ იქნებიან.
193
თქვენის ჯალაბით, ვითხოვ, მობრძანდეთ, ამისგან უფრო არ დავგვიანდეთ, ხვალ მღრდელნი გვიცდიან, რიგს არ გარდიხდიან, სანამ არ მივალთ".
194
ბიჭის მამამა აღარა თქვა რა, ხელიერთპირად კაცს გაყვნენ ჩქარა; ნავითა, ტივითა, კარგის პატივითა წავიდნენ წყლითა.
195
მეორეს დღესა ნავით გადახდენ, მომზადებულნი მათ მღრდლები დახვდნენ; კაცი მღრდელს გაენდო, გულშია რაც ედო, ყველა მიუთხრა.
196
რაც რომ ენახა გოგო-ბიჭისა, ეკალზედ გორვა, შერჭმა ღიჭისა, მალვითა, ფარვითა, სიტყვისა პარვითა გამოუცხადა.
197
მღვდეს შაეხვეწა: "ნუ ეტყვი ერსა, ნურც მოყვარესა და ნურცა მტერსა, მარტო შენ იცოდე, ეს საქმე იცოდვე, უშველე რამე!
198
ბიჭის მამასა არა სცალიან; დედა მოუკვდა, გლოვობს ძალიან. მამაც ყავს ავადა, გახდა ძვალ-ტყავადა, მალე მოკვდების.
199
რაც მერგებოდა აწ მე ჩემ წილად, მე დღეს მზათა ვარ მის საქორწილად, მე მისთვის ვქენ ხარჯი; რასაც თქვენა გაგრჯი, მოგართმევ ფასსა.
200
მე კი ნუ გამცემ, რაც მოგახსენე, წირვას უკანა თვით განახსენე: ჩემი არა სთქვა რა; მოსწრაფებით, ჩქარა თვით ბრძანეთ სწავლა.
201
საყდარს წირვაზე შემოკრბებიან, მათი დედ-მამაც აქ იქნებიან. ბიჭს, გოგოს მდომარეს, ერთადა მდგომარეს ნახავთ თვალითა.
202
მის დროს უბრძანეთ მათ დედ-მამათა: "რად ჯვარს არ დასწერთ აწ თქვენ ამათა?" მიზეზსა იტყვიან, არისო მით გვიან მათი ქორწილი.
203
თუ მოგახსენონ სიმგლოვიარით, მისად პასუხად თქვენ ეს უთხარით: "საქმეს ვიქ ამგვარსა, დღეს დავსწერ მათ ჯვარსა, შორს ნუ დაიჭერთ".
204
მღრდელმან მიუგო მას კაცს მოძღვრულებ: "მაგ შენს საწადელს სულ აღვასრულებ. ჯერ ჩვენ დაფარვითა, მალვით, გაპარვითა ამას ვეცადნეთ;
205
იქ წავიყვანოთ გოგო და ბიჭი, სადაც შერჭმიათ ქაცვი და ღიჭი. იმათაც ვჰკითხავ, წიგნსაც წაუკითხავ შეგინებულსა".
206
კაცმან მიუგო: "აქ მომიცადეთ, ბიჭს შემოვგზავნი, მას ჰკითხეთ, სცადეთ. მას უბრძანეთ ყველა, რაც იმისთვის შველა გწადიან თქვენა".
207
კაცმან იდუმალ ბიჭს აცოდინა: "მღრდელი გიძახის საყდარსა შინა". ის ბიჭი წავიდა, საყდარში შავიდა მარტო მღრდელთანა.
208
მღრდელმან ბიჭს უთხრა: "მე შენ ბედსა გწევ, დღეს ჯვარსა დაგწერ, შენს ცოლთან დაწევ". ბიჭი ხელს ემთხვია, მუხლსა მოეხვია, მღრდელს მოახსენა:
209
"ვით აღსრულდების თქვენი ბრძანება? ჯერ სამაგისოდ დედ-მამათ ნება არ ჩანს ჩვენთვისა, რომე შეგვეთვისა ჩვენ ერთმანერთი".
210
მღრდელმან მიუგო: "დედ-მამათ ნებას მე გამოგიტან, ვამცნებ მათ მცნებას. შენ შენთვისა იყავ, პირიცა დაიყავ, ნურავის ეტყვი.
211
ნურცა დედასა, ნურცა მამასა, ნურავის ეტყვი საქმეს ამასა; შენ ნურაზე სწუხარ, საცოლოს კი უთხარ მალვით ყურშია
212
თქვენ ეს საქმენი ნუ გაქვთ საეჭვოთ! გაიპარენით, სადაც შაგერჭოთ ქაცვი და ეკალი; შენა და ეგ ქალი ორნივ იქ დამხვდით!
213
ჯერ თქვენ ლოცვასა იქ წაგიკითხავ, უნდიხარ თუ არ, ქალსაცა ვკითხავ, მასუკან კი ვსწირავ; საქმესა გავპირავ თქვენს დედ-მამასთან".
214
როგორც რომ მღრდელმან ბიჭს დააბარა, ბიჭმა საცოლო მუნ განაპარა. მღრდელი და ის კაცი, სად იყო ის ქაცვი, ოთხნივ მუნ შეკრბენ.
215
ოდეს თქვა მღრდელმან, ურთხეულ-ა-ა-არს", კაცს გაეცინა, მღრდელმან თქვა: "რა არს? რა მწამე შენ ცილი; რადა გაქვს სიცილი, რა მაინახე?"
216
კაცმან მიუგო: "ვით აღუთქვენი, ამ ალაგს მიხვდა კურთხევა თქვენი, იყო დალოცვილი; გამახსენდა, სიცილი მით მომივიდა".
217
როცა რომ მღრდელმან ჩამოილოცა, ბიჭსა და გოგოს ბრძანება მოსცა; უთხრა: "წადით ფარვით, წირვას დაესწარით ორნივ ერთადა.
218
თქვენს დედ-მამასთან საქმესა თქვენსა, მე გავარიგებ სუყველას დღესა~. ბიჭი, გოგო ჩქარა, მღრდელი, კაცი წყნარა წავიდნენ საყდარს.
219
ბიჭმან გზაზედა გოგოს მიუთხრა: "ჩვენ ხომ გვირგვინი, მღვდელმან გვიკურთხა, წავიდეთ ჭალასა, უკუვსძვრეთ ჩალასა, წირვას რას დავდევთ?"
220
გოგომ მიუგო: "რადა ხარ ბრიყვი? "რას დავდევთ წირვა" მაგას რად იტყვი? რამან გაგასტერა, შეიტყევ შენ ვერა რაცა ქნა მღრდელმან?
221
წიგნი უკითხა ჩვენს ქაცვზედ ხევას, შენ მას უძახი გვირგვინთ კურთხევას?!" - შორს დაუჭირა. მაჯა დაუჭირა ბიჭმა გოგოსა.
222
გოგომ უხრინკა, ხელიდან დასძვრა, ხელ-ფეხიანად მან ტანი დაძრა, უკან გამოექცა, მღრდელს ფეხთ ქვეშ მოექცა, ესრეთ მიუთხრა:
223
"იმ ბიჭს ეგონა, ჯვარი დაგვწერე, ბევრი მიუთხრ, ვერ დავაჯერე: დამეჭიდა ძალად, მიმათრევდა ჭალად, მე გამოვექეც!"
224
მღრდელმა სიცილით გოგოს ჰრქვა: "წადი, მალე იქნების, რისაც ხართ მწადი! ნუ გეშინიანო, არ არის გვიანო, ეს საქმე თქვენი!"
225
მივიდა, მღდელმან ზარებს დარეკა ყოველი ერი საყდარს შარეკა; წირვა ისმინეთო, დგომა ითმინეთო, გარეთ ნუ დასდით!
226
როდესაც რომე მღვდელთ ჟამი წირეს, კვლავ ქადაგებას მოყვნენ, გაპირეს; იწყეს იგავადა, არა იგ ავადა დედ-მამათ ჰკითხეს:
227
"ერთს უდაბურსა მთასა, ღელეში მშიერსა მგელსა წინ ედვას ლეში, იქნების, დაინდოს და პირი არ ჰკიდოს?" მათა თქვეს:"არა!"
228
აგზებულს ცეცხლზედ რომ თივა იდოს, მორჩების, რომე არ წაეკიდოს სახმილს მგზებარესა, თივას მდებარესა?" თქვეს: - "არ მოარჩენს?!"
229
მღრდელმან მიუგო: თუ ეგ კი იცით, თქვენ რად არა ხართ სშჯულის სიმტკიცით? რად თავსა არ იდებთ, და არა არიდებთ? გოგოებს ბიჭებს?
230
მინდვრად, მთად, ჭალად ერთად დადიან, ვინ იცის, თუ რას ცოდვას ჩადიან, გარჩეულსა სჯულსა რად ხდით დახვანჯულსა და არას ნაღვლობთ?!
231
დროთ მოსულს ქალ-ვაჟთ რაღას აყოვნებთ, რად ჯვარს არა სწერთ, აწ რად აღონებთ? რასათვის წაახდენთ, სჯულთა გადაახდენთ, არა გჩანსთ ცოდვად?
232
რად ემსგავსებით ქისტსა და დიდოს, კერპთა მსახურთა, სჯულით უწმინდოს? უშიშრად, ურცხვადა, გვირგვინთ უკურთხადა ცოლ-ქრმობას შვრებით".
233
ბიჭის მამამ ჰრქვა: საქმე ამგვარი ჩვენ მოგვიხდაო, მისთვის მათ ჯვარი ვეღარ დავსწერეთო: შავი შავკერეთო; ვართ მგლოვიარე.
234
დედა მომიკვდა, მამა სულზედა მიძეს და ვსტირი მუდამ სულ ზედა. წინ მიდგას გუბენი, მაქვს კალთა-უბენი, ცრემლით დამპალი!
235
სევდით გონება მაქვს დაკარგული, ჭირში ვარ, ლხინსა არ მაძლევს გული; ამისთვის დამდგარა და აღარ მამხდარა მათი ქორწილი".
236
მღრდელმან მიუგო: "ჯვარის დაწერას უქორწილობა მოუშლის ვერას. დღეს დავსწერ მათ ჯავრსა, მოგარჩენ მათ ჯვარსა, ადროეთ ქორწილს.
237
დღევანდელს ქორწილს ეს კაცი ცდილობს, რომ დაულახავს, ბოდიშსა ხდილობს, მზათა აქვს მას ხარჯი, თავისი ნახარჯი, შემოსაწევრად".
238
ბიჭის მამამ თქვა: "ამ საქმეს ვკვირობთ, ვერ გაგვიგია, როგორ აპირობთ; ჩვენ თუმცა გვეთნება, ვასრულოთ თქვენთ ნება, როგორ მოხდება?
239
მას მასპინძლობა აქვს აღაპური, აწ გადარჩების მას რაღა პური, რომ მისის ხარჯითა, მოყრულებ გარჯითა ჩვენ ის გავსარჯოთ?"
240
იმ კაცმან უთხრა ბიჭის მამასა: "ოღონც ნუ მოშლი საქმეს ამასა, აღაპსა, ჭამასა მე უზამ მამასა მასუკან, სხვა დროს".
241
დაიყოლივეს, დართო ნებანი, შვილს დაულოცა ქორწინებანი... რა დასწერეს ჯვარი. კაცთა, ქალთა ჯარი შეკრბენ ქორწილად.
242
მის დროს იმ კაცის ცოლი ატირდა; "რა ატირებსო?" - ერი გაჰკვირდა! მღრდელმან იმ კაცს ჰკითხა. გალანძღა, გაკიცხა, რადა სცემეო?
243
კაცმა შეფიცა:"არ მიცემია, მიმოწმებია, რაც აქ თემია! თქვენ ჰკითხეთ ყველასა, თვით ჩემს ცოლ ლელასა, თუ მისთვის მეცეს".
244
მღრდელმან მიუგო: "თუ არ გიცია, რაზედაც ტირის, მე არ ვიცია. შენ გეცოდინება, მისი ცრემლთ დინება, მითხარ, რად არის?"
245
მიუგო კაცმან: "თვით მოგახსენოს, ჰკითხე, თუ მისთვის მე რამე მევნოს. რად მას აქვს ყვირილი, თავს ცემა, ტირილი, არცა მე ვიცი".
246
მღრდელმან დედაკაცს ჰკითხა: "დედაო, მითხარ შენ სტირი აწ რაზედაო?" მან მღრდელს რქვა კანკალით: "რასათვის დაგვკალით თქვენის ხელითა?"
247
მღრდელმან მიუთხრა: "როგორ დაგკალი? გამაგებინე მე გზა და კვალი, ასეთი რა ვქენი? საწყენი აწ თქვენი შემატყობინე!"
248
უთხრა:"აღაპი რომ მოგვიშალე, ორნივ ცოლ-ქმარნი მოვკვდებით ხვალე". შიშით წანწარევდა; სიტყვასა წარევდა ხანდახან სხვასაც.
249
მღრდელმან დედაკაცს მიუთხრა, ჰკითხა: "ხვალ თქვენ მოჰკვდებით, მითხარ, ვინ გითხრა?" მან თქვა: "ჩემი ქმარი ძილად წვა, სიზმარი ნახა მან ეგრეთ".
250
მიუგო მღრდელმან: "მოტყუებულხარ, შენ მაგაზედა ნურასა სწუხარ. არ არის ეგ სწორი, გსმენია შენ ჭორი; ჭორს ნუ აჰყვები!
251
რაც სწადებია შენს ქმარს საქნელად, არა ნდომია ქვეყნად სათქმელად. მისთვის დაუფარავს, საქმე მოუპარავს, ვერა გნდობია.
252
რაც შენგან ქმარმან დღეს საქმე კარგი ქნა, სულისათვის არს დიდი მარგი. აღაპსა, ჭამასა შენის ქრმის მამასა ეს ურჩევნია
253
დღეის აღაპად აწ ესე კმარა, რომ ჭირთა შინა ძმას მოეხმარა; ნუ ხართ თქვენ უცები, ზოგნი ტუტუცები დედაკაცები.
254
ადექ, წავიდეთ, დავსხდეთ, ვილხინოთ, დავლიოთ ღვინო და ვიღიღინოთ; რას ქვიან სიზმარი, ტყუის შენი ქმარი, განგებ უქნია!"
255
ეფიცებოდა თავის ცოლს ქმარი: "ტყუილად გითხარ მე ის სიზმარი; თუ გამჟღავნდებოდა, აღარ მოხდებოდა დღეს ეს საქმენი.
256
თუ შენთვის მეთქვა, სხვაგან გამცემდი, არც არა მაგდენს ხარჯსა მამცემდი, საქმეს წაახდენდი, აღარ მაახდენდი, გამაჯავრებდი.
257
მე შენ ტყუილი ამიტომ გითხარ, მე კარგად გიცნობ, შენ როგორიც ხარ; რასაცა მაისმენ, წამზედ ვერ მაითმენ, მაშინვე იტყვი.
258
ადექ, წავიდეთ, ნუღარა სტირი, შენ დაიბანე ხელი და პირი. ჩვენ მიგველიან ერითურთ მღვდელიან ქორწილად სხდომას".
259
წამოაყენა და წარიყვანა, საჩქაროდ ცრემლი მან მაიბანა. მივიდნენ ქორწილად; მაყარს ხრმალ-მოწვდილად შეასწრა თვალი.
260
ცოლმან ქმარს უთხრა: "აგერ სიკვდილი, როგორ მზად გვიდგას ხრმალ-ამოწვდილი! ვეჭვ, შენ ვერა ხედავ, შენ მისთვისა ბედავ აქ შექცევასა".
261
მას კაცს უკანვე გაექცა ცოლი, ქმარი უძახდა უკან გამყოლი: "რამ გარდაგრიაო, ეს მაყარიაო ხმალ-ამოწვდილი".
262
ცოლმა ქმარს უთხრა, "წავალო შინა, ვინც უნდა იყოს, მან შემაშინა, გული მიღონდება. სულ ის მაგონდება, რაც ნახე სიზმრად".
263
კაცი მობრუნდა, გულს მიხვდა წყენა; თვისი სიდედრი გამოუყენა. დედამ ჩააგონა, იქავ მაიყონა ის დედაკაცი.
264
დასხდენ სადილად ჩირდილთ ქვეშ გრილად, მოყვნენ ლხინს წყნარად, ღვინის სმას წვრილად. შადა შააპარეს, სევდა განაქარვეს მგლოვიარეთა.
265
გამართეს ლხინი ზმითა, შაირით, გალობით, მღერით, ჩანგით, დაირით; ფუნდრუკ-ხუნტრუცებით ქალ-ვაჟნი ხუცებით იქმოდენ სამას.
266
ოდეს ახადეს ქალს პირბადია, პირთ სანახავად ვერცხლის ბადია, ოთხის წლის ჭედილი, რქებ ოქროთ ჭედილი, მიართვა კაცმან.
267
ადგა, წავიდა მალვით მუნ კაცი, სადაც შეტჭმოდათ ქალ-ყრმათა ქაცვი, მან გათიბა მოლი, მათი დასაწოლი მუნ განამზადა.
268
როცა დრო იყო, წაუძღვა წინა, ორივ საძილოდ იქ დანაწვინა. მდადი, ძმა, მაყარი არ იყვნენ გამყარი, გვერთ უდგნენ მცველად.
269
მან მეფემ ციხეს აღარ ახანა, თავს წანაყვირა ნაღარა-ხანა; სტყორცნა ზარბაზანი, გაუხდა ზათქანი, დაჩეხა კარი!
270
ის ზარბაზანი რომ მან დასცალა, მაგდენი ხანი აღარ აცალა; ხელახლა გატენა, განიშნა კართკენა ზარბაზნის ტუჩი.
271
დაადვა ცეცხლი. რა შაიფეთქა, გასტყვრა, გაუხვდა ზემო თავს ხეთქა. ღმერთმანი აუწვა, რასაც წამს დაუწვა, მუცელ-ქმნულ შექმნა.
272
ის გოგო ჩემზედ გახდა ორსული, რა დრო შეიქმნა შობად მოსული, მე ვიშევ; სახელად მათ დასაძახელად მარქვეს "ქაცვია". |
დავითიანი / პოემა • • •  • • • დავითიანი / შინაარსი |
