ფეხმძიმობა
- ვნახე, მისგან იყო, ვისი ალითაც გული მედაგვის. "მოეწერა მზისა შუქსა”: ლომო, დარდსა და ტკივილს ნუ დაიმჩნევ, თავს რაზედ იკლავ, მე შენი ვარ, ოღონდ უაზრო გახელება და გონის დაკარგვა მძულსო:
"ბედითი ბნედა, სიკვდილი რა მიჯნურობა გგონია?
სჯობს, საყვარელსა უჩვენნე საქმენი საგმირონია!
მთელი ხატაეთი ჩვენი მოხარკეა, ახლა ერთობ გამდგარან და ჩვენგან ეს არ მოითმინება, მათი ჯავრი ამომყარეო:
"წა, შეები ხატაელთა, თავი კარგად გამაჩვენე!
გიჯობს, ცუდად ნუღარა სტირ, ვარდი კვლამცა რად დასტენე?”
გამოგიტყდები, შენთან შეუღლება აქამდეც მეწადა, მაგრამ საიმისო ჟამი, აბა, როდის მოგვცემია, ერთმანეთისათვის რომ სურვილი გაგვემხილა. ამას წინათ კარვიდან ფარულად გიჭვრეტდი გახელებულს. რაც თავს გადაგხდა, ყველაფერი კარგად ვიცი. ახლა დამშვიდდი, გული დაიწყნარე: "მზემან მეტი რაღა გიყოს, აჰა, ბნელი გაგითენე!” დანარჩენს ასმათი მოგახსენებსო.
- მიბრძანა, ასე ვქნათ, ასე აჯობებსო, - თქვა ასმათმა, რომელიც უკვე აღარ მეკრძალებოდა და თამამად ლაპარაკობდა: - ვინც გინდა შეგამჩნიოს, ჩვენს ნაუბარს ნურავის გაუმხელ, ხოლო როცა ჩემ სანახავად თვითონ მოვა, ვითომ შენთან სააშიკოდ მოსულიყოს, "უთხარ, ასრე ნამუსობდეს” ამირბარიო, შემოგევედრათ.
- რჩევა ჭკუაში დამიჯდა, მომეწონა გონიერება და სიბრძნე
"მისი, მზესაცა რიდება ჰქონდის ნახვისა ვისისა,
მისგან მომეცა მოსმენა არ საუბრისა მქისისა,
ვისთა შუქთაგან უკუნსა ჰგვანდის სინათლე დღისისა”.
ენა ვერ იტყვის, რა უზომო ლხინსა და შვებას მივსცემოდი. სიხარულით გული საგულეში აღარ მეტეოდა, გამალებით მიძგერდა და მეურჩებოდა. სახე ბედნიერების ღიმილს გაებადრა: "მუნ პირი ჩემი გაბროლდა და ღაწვი გამელალოდა”. წერილი თვალებზე დავიფარე, ვუყვავებდი, ვეალერსებოდი.
- "მთვარეო, შენმცა მზე ვით მოგერია?” - მივსწერე პასუხად. - "მე ღმერთმან იგი ნუ მომცეს, რაც არა შენი ფერია!” თავი სიზმარში მგონია, ჩემი გადარჩენა ვერ დამიჯერებია. მაგრამ, რაკი მნათობად აღმომიბრწყინდი, აჰა, მკვდარი გავცოცხლებულვარ, ამიერიდან უგონოდ აღარ გავხდები. გწამდეს, არ გიმტყუნებ და შენს სამსახურს, რაც გინდა იყოს, თავს არ ავარიდებ-მეთქი.
- ბარათი ასმათს გადავეცი და დანანებით ვუთხარი, მეტი ვერაფერი დამიწერია-მეთქი. მერე ოქროს ჯამით რჩეული თვალ-მარგალიტი მივართვი. მან მარტო ერთი მომცრო ბეჭედი აიღო და თქვა: სხვა არა მინდა რა, სამახსოვროდ ესეც კმარა, სამკაული არ მაკლია, მისით სავსე ვარო. გამომეთხოვა და წავიდა.
- რა ბედნიერი ვიყავი მაშინ! გულს ლახვარი აღარ მისერავდა, "ლხინმან ბნელი განმინათლა, დაშრტეს, ცეცხლნი რომე მწვიდეს”. შევედი და ტოლ-სწორებთან ნადიმადვე დავჯექი. მხიარულმა საბოძვარი უხვად გავეცი. ვზეიმობდით და ვხარობდით.
სასკოლო ლიტერატურა • • •  • • • ვეფხისტყაოსანი / შინაარსი |
