შექსპირი - 152-ე სონეტი

მე სიყვარულში ცოდვილი ვარ, გამოგიტყდები,

მაგრამ შენ თვითონ ხომ ორკეცი ცოდვით ეწვალე:

ქმარს უღალატე, როს მე მითხარ ფიცის სიტყვები,

და მერე ჩემი სიყვარულიც ზიზღით შეცვალე.

ვიცი და მაინც სამდურავი ვეღარ გითხარი:

ფიცის გატეხის ცოდვა მადევს თავად ოცამდე:

შეცოდებაა, დარჩე ჩემგან განუკითხავი,

შეცოდებაა, მოღალატეს მევე გლოცავდე.

გამოგაცხადე მთელი ქვეყნის წმინდა საუნჯედ,

ვადიდე შენი სინაზე და შენი სიკეთე,

მე სიყვარულით შენს ცოდვებზე თვალი დავხუჭე

და სიმართლისკენ გზა ყოველი გარდავიკეტე.

ამდენ სიცრუეს როგორ ვბედავ, ნეტავ ვიცოდე,

ასე უტიფრად მშვენიერი როგორ გიწოდე.

In loving thee thou know'st I am forsworn,

But thou art twice forsworn, to me love swearing;

In act thy bed-vow broke, and new faith torn,

In vowing new hate after new love bearing:

But why of two oaths' breach do I accuse thee,

When I break twenty? I am perjur'd most;

For all my vows are oaths but to misuse thee,

And all my honest faith in thee is lost:

For I have sworn deep oaths of thy deep kindness,

Oaths of thy love, thy truth, thy constancy;

And, to enlighten thee, gave eyes to blindness,

Or made them swear against the thing they see;

For I have sworn thee fair; more perjur'd I,

To swear against the truth so foul a lie!