შექსპირი - 132-ე სონეტი

მიყვარს, როდესაც მიბრალებენ შენი თვალები,

მაშინ ვმშვიდდები თანაგრძნობით პატივნაცემი,

რადგანაც შენს გულს არასოდეს არ ვებრალები,

მიტომ ჩაიცვეს მაგ თვალებმა შავი ძაძები.

ისე არასდროს არ ეცვლება ცასაც იერი,

როცა მნათობი აფერადებს ცას მოკრძალებით,

ისე არასდროს არ მშვენდება დასალიერი

მწუხრის ვარსკვლავის დიდებული ამობრძანებით,

როგორც შენ სახე დაგიმშვენეს ჩემზედ მოზარე,

შავმა თვალებმა - ჩემი ბედის ჭირისუფლებმა.

შავი თუ გშვენის, დაე, გულსაც ძაძა მოსავდეს,

შენს გულცივ გულსაც მიეც ჩემზე გლოვის უფლება.

მაშინ თამამად შემეძლება, ჩემო ხატებავ,

მშვენების ფერად, შავი ფერის გამოცხადება.

Thine eyes I love, and they, as pitying me,

Knowing thy heart torments me with disdain,

Have put on black and loving mourners be,

Looking with pretty ruth upon my pain.

And truly not the morning sun of heaven

Better becomes the grey cheeks of the east,

Nor that full star that ushers in the even

Doth half that glory to the sober west,

As those two mourning eyes become thy face:

O, let it then as well beseem thy heart

To mourn for me, since mourning doth thee grace,

And suit thy pity like in every part.

Then will I swear beauty herself is black

And all they foul that thy complexion lack.