შექსპირი - 130-ე სონეტი

ჩემს სატრფოს თვალებს არ გამოჰყვა სხივი მნათობის

და მის ბაგესაც წითელ მარჯანს ვერ შევადარებ,

არც გულმკერდი აქვს თოვლისფერად გადანათოვი

და მავთულივით გაშეშებულ ნაწნავს ატარებს.

ბევრჯერ მინახავს ალისფერი და თეთრი ვარდი,

სატრფოს ღაწვები სულ სხვაგვარად შეუფერიათ,

მე ისიც ვიცი, მისი მკერდის სურნელის გარდა,

უფრო ნეტარი სურნელება ქვეყნად ბევრია.

ტკბილია ჩანგი, მე კი სატრფოს სმენა მწადია,

მისი ბაასი სიმის ხმაზე მეტად ვიწამე.

არსად მინახავს, ქალღმერთები როგორ დადიან,

ჩემი სატრფო კი, ვიცი დადის დედამიწაზე.

ვიცი და მაინც ძვირფას განძად გულით ვატარებ

და უსამართლოდ ვეღარავის ვერ შევადარებ.

My mistress' eyes are nothing like the sun;

Coral is far more red than her lips' red;

If snow be white, why then her breasts are dun;

If hairs be wires, black wires grow on her head.

I have seen roses damask'd, red and white,

But no such roses see I in her cheeks;

And in some perfumes is there more delight

Than in the breath that from my mistress reeks.

I love to hear her speak, yet well I know

That music hath a far more pleasing sound;

I grant I never saw a goddess go;

My mistress, when she walks, treads on the ground:

And yet, by heaven, I think my love as rare

As any she belied with false compare.