შექსპირი - 127-ე სონეტი

წინათ შავგვრემანს მშვენიერი არსად არ ერქვა,

არვინ ეტრფოდა, რაც ბუნებამ შავად დაქარგა,

ახლა საღდება მარგალიტად ჩვენში მდარე ქვა,

და სილამაზემ წინანდელი ფასი დაკარგა.

აღარ აცდიან დღეს ბუნებას დიდოსტატობას,

ფერუმარილით სიმახინჯე ყველამ დაფარა,

თავის საყდარი სილამაზემ თვითონ დასტოვა,

და უცხო მხარეს გადიხვეწა მიუსაფარად.

სატრფოს შავ თვალებს მეც შევცქერი დღეს გატაცებით,

ფერი გლოვისა ალამაზებს თვალებს უცოდველს,

ალბათ იმიტომ მოუხურავს შავი ძაძები,

რომ სიმახინჯეს მშვენება და ეშხი უწოდეს.

მაგრამ ძაძები ისე შვენით სატრფოს შავ თვალებს,

რომ შავი ფერი სილამაზის ფერად ჩათვალეს.

In the old age black was not counted fair,

Or if it were, it bore not beauty's name;

But now is black beauty's successive heir,

And beauty slander'd with a bastard shame:

For since each hand hath put on nature's power,

Fairing the foul with art's false borrow'd face,

Sweet beauty hath no name, no holy bower,

But is profaned, if not lives in disgrace.

Therefore my mistress' brows are raven black,

Her eyes so suited, and they mourners seem

At such who, not born fair, no beauty lack,

Slandering creation with a false esteem:

Yet so they mourn, becoming of their woe,

That every tongue says beauty should look so.