შექსპირი - 97-ე სონეტი

ო, მაშინ თითქოს სუსხიანი იდგა ზამთარი

რადგან უშენოდ ზამთარსა ჰგავს ჩემი ცხოვრება,

ყველგან სიცივე, სიბნელე და ყველგან ავდარი,

ყველგან დეკემბრის სიშიშვლე და გამათხოვრება.

ეს იყო მაშინ, როცა დაჭკნა ტურფა ზაფხული,

და შემოდგომას დახუნძლული ხეთა რტოებით

დაჰქონდა ტვირთი, გაზაფხულის მზით ჩასახული,

ვით ქვრივის საშოს ტვირთი ქმრისგან დანატოვები.

იდგა ეს უხვი მოსავალი, მაგრამ ბუნება

დაობლებული იყო თითქოს და გაქურდული,

შენ თუ არა ხარ, გაზაფხულის მზეც იბურება,

შენ თუ არა ხარ, აღარ ისმის ფრინველთ ჟღურტული.

ან თუ მოისმის, სიმღერა ჰგავს სევდას და წუხილს

და თრთიან, ზამთრის სიახლოვით, ფოთლები რუხი.

How like a winter hath my absence been

From thee, the pleasure of the fleeting year!

What freezings have I felt, what dark days seen!

What old December's bareness every where!

And yet this time removed was summer's time,

The teeming autumn, big with rich increase,

Bearing the wanton burden of the prime,

Like widow'd wombs after their lords' decease:

Yet this abundant issue seem'd to me

But hope of orphans and unfather'd fruit;

For summer and his pleasures wait on thee,

And, thou away, the very birds are mute;

Or, if they sing, 'tis with so dull a cheer

That leaves look pale, dreading the winter's near.