შექსპირი - მე-20 სონეტი

ბანოვანივით მშვენიერი შეგქმნა განგებამ,

ამიტომ ჩემთვის მეფეც ხარ და დედოფალიცა,

ქალივით სათნოვ, ნატიფი ხარ, ვით ქანდაკება,

მგრამ ქალურად ორგულობის წესებს არ იცავ.

ნათელი მზერით თითქოს ოქროს ზღვაში დაცურავ,

ქალურ სიყალბეს მოკლებულან შენი თვალები,

მამაკაცები შეგხარიან მამაკაცურად,

გონდაკარგული გთავაზობენ გულებს ქალები.

ჯერ ქალად შეგქმნა, შეუყვარდი მერე ბუნებას

და, სამწუხაროდ, მამაკაცად გადაგაქცია,

თვითაც ქალია, ტრფობა როგორ გაემტყუნება,

მაგრამ ქალნი თუ ააშენა, მე დამაქცია.

და თუკი ქალებს უწყალობე, რაც რამ გებადა,

და გრძნობა მომეც, მათთვის დაგრჩეს ღელვა ვნებათა.

A woman's face with Nature's own hand painted

Hast thou, the master-mistress of my passion;

A woman's gentle heart, but not acquainted

With shifting change, as is false women's fashion;

An eye more bright than theirs, less false in rolling,

Gilding the object whereupon it gazeth;

A man in hue, all 'hues' in his controlling,

Much steals men's eyes and women's souls amazeth.

And for a woman wert thou first created;

Till Nature, as she wrought thee, fell a-doting,

And by addition me of thee defeated,

By adding one thing to my purpose nothing.

But since she prick'd thee out for women's pleasure,

Mine be thy love and thy love's use their treasure.