შექსპირი - მე-7 სონეტი

ხედავ მეწამურ განთიადის გასხივოსნებას?

ცამ მოახურა ანთებული რიდე ბუნებას,

მზის ჩირაღდანი გულს იტაცებს, როგორც ოცნება,

მიწაც შეჰყურებს უზენაეს დიდებულებას.

როდესაც მნათობს, ცის უმაღლეს წვერზე აყვანილს

შუადღისპირას შეეტყობა დავაჟკაცება,

მოკვდავთა მზერა მაინც მისკენ ილტვის თაყვანით,

მისი რონინი, ღვთაებრივი, გვყოფნის განცდებად.

მაგრამ როდესაც კაბადონი დაიბინდება

და მზე ბებერი ნაპრალებში კვდება წვალებით,

მაშინ არავის აგონდება მისი დიდება

და მზერას უკვე იტაცებენ სხვა მწვერვალები.

მალე ჩაქრება იმ მზესავით შენი მნათობიც,

რადგან უშვილოდ რჩები შენი უნიათობით.

Lo! in the orient when the gracious light

Lifts up his burning head, each under eye

Doth homage to his new-appearing sight,

Serving with looks his sacred majesty;

And having climb'd the steep-up heavenly hill,

Resembling strong youth in his middle age,

Yet mortal looks adore his beauty still,

Attending on his golden pilgrimage;

But when from highmost pitch, with weary car,

Like feeble age, he reeleth from the day,

The eyes, 'fore duteous, now converted are

From his low tract and look another way:

So thou, thyself out-going in thy noon,

Unlook'd on diest, unless thou get a son.