შექსპირი - მე-4 სონეტი

ჩემო მფლანგველო, რა მძარცველი გული გქონია,

რად გადაწყვიტე სილამაზის გაჩანაგება?!

მშვენიერება საკუთრება რატომ გგონია?

მშვენიერება მხოლოდ სესხად მოგცა განგებამ.

ლამაზო ძუნწო, საგანძური რატომ გაფანტე,

რაც მომავლისთვის საანდერძოდ გიძღვნა ბუნებამ!

ჩემო მევახშევ, სხვის ქონებას რატომ აბანდებ,

როცა სარგებელს არ იძლევა განძის ბრუნება!

თავადვე გწამლავს უსარგებლო ვაჭრობის შხამი,

საკუთარ თავის გასაძარცვად მართავ ბაზრობას,

მაგრამ დადგება საბოლოო განკითხვის ჟამი

და, ნეტავ, რითი გაამართლებ მაგ უაზრობას.

უმოდგმოდ ქრება სილამაზე, ვით მოჩვენება,

მომავლის შემქმნელს ჭირისუფლად რჩება მშვენება.

Unthrifty loveliness, why dost thou spend

Upon thyself thy beauty's legacy?

Nature's bequest gives nothing but doth lend,

And being frank she lends to those are free.

Then, beauteous niggard, why dost thou abuse

The bounteous largess given thee to give?

Profitless usurer, why dost thou use

So great a sum of sums, yet canst not live?

For having traffic with thyself alone,

Thou of thyself thy sweet self dost deceive.

Then how, when nature calls thee to be gone,

What acceptable audit canst thou leave?

Thy unused beauty must be tomb'd with thee,

Which, used, lives th' executor to be.