შექსპირი - მე-5 სონეტი

ერთიმეორეს რომ მისდევენ დინჯი წუთები,

მშვენიერებას აყვავებენ გაშლილ ვარდებად,

მაგრამ მშვენება, დროის ხელით ნასათუთები,

დროის ხელითვე იღუპება და სამარდება,

უსასრულობის გზაზე მიჰქრის დრო უშფოთველი.

ზაფხულის დღეებს ზამთრისაკენ მიერეკება,

ყინვის საფარით იფარება მკვდარი ფოთლები,

ოდესღაც მწვანე ბუჩქნარები იქცნენ ეკლებად,

მაგრამ ზამთარშიც არ მოკვდება ჭრელიზაფხული,

და ყვავილებიც იცოცხლებენ გამხმარ კონებად,

თუ შუშის კედლებს სურნელი აქვთ შემონახული

როგორც ზაფხულის გახსენება და მოგონება.

იღუპებიან ზამთრის სუსხით ვარდის ფურცლები,

ვარდის სული კი რჩება მარად გარდაუცვლელი

Those hours, that with gentle work did frame

The lovely gaze where every eye doth dwell,

Will play the tyrants to the very same

And that unfair which fairly doth excel:

For never-resting time leads summer on

To hideous winter and confounds him there;

Sap cheque'd with frost and lusty leaves quite gone,

Beauty o'ersnow'd and bareness every where:

Then, were not summer's distillation left,

A liquid prisoner pent in walls of glass,

Beauty's effect with beauty were bereft,

Nor it nor no remembrance what it was:

But flowers distill'd though they with winter meet,

Leese but their show; their substance still lives sweet.