შექსპირი - 75-ე სონეტი

სულის მალამოდ გადამექცა შენი ზმანება,

როგორც ბუნებას გაზაფხულის წვიმა შხაპუნა,

მე შენთვის თავი შესარისხად არ მენანება,

მე ის ძუნწი ვარ, ქონებამ რომ დააძაბუნა.

ხან მემეტება ჩემი განძი გამოსაჩენად,

ხან ვშიშობ, მძარცველ დროისაგან ვერვინ დამიცავს,

ხან მინდა შენთან, საგანძურო, მარტო დარჩენა,

ხან მინდა შენით თვალი მოვჭრა მთელს დედამიწას.

ხან შენი ცქერით სული სავსე ზღვას ედარება,

ხან კი მონატრულს უშენობა ცეცხლად მედება

და მე არა მსურს ქვეყანაზე სხვა ნეტარება,

გარდა იმისა, რაიც ჩემთვის გაგემეტება.

ხან მეზმანები, ხან გულგრილად თვალსაც გარიდებ,

ხან ღატაკი ვარ, ხან ვერ ვითვლი თვალ-მარგალიტებს.

So are you to my thoughts as food to life,

Or as sweet-season'd showers are to the ground;

And for the peace of you I hold such strife

As 'twixt a miser and his wealth is found;

Now proud as an enjoyer and anon

Doubting the filching age will steal his treasure,

Now counting best to be with you alone,

Then better'd that the world may see my pleasure;

Sometime all full with feasting on your sight

And by and by clean starved for a look;

Possessing or pursuing no delight,

Save what is had or must from you be took.

Thus do I pine and surfeit day by day,

Or gluttoning on all, or all away.