ადამ ბობღიაშვილი (ალვანელი) - ძველი თუშური ნანა

ჩრდილი ჩამოდგა აგერა,

ჭიუხს დაეცა საღამო,

დამივაჟკაცდა ბადერა,

თავს შემოევლოს ნანალო.

დაჩაგრულ დედის ნუგეშო,

ბალღო, ნაშობო წვალებით,

დავკარგეთ მამა უგეშოდ,

ჩაქრა ვაჟკაცის თვალები.

ამ დღის მოსწრებას, ნეტავი,

დავმარხულიყავ ცოცხლადა,

გადავიქეცი ბეჩავი

ფეხზე მოარულ ჩონჩხადა.

ვინ დამიბრუნებს სიმთელეს,

ბაგეს ვინ მოსდოს ღიმილი,

ყელშივე ვახრჩობ სიმღერებს,

უკუღმართ ბედზე ჩივილით.

თვალებში ცეცხლი ჩამიქრა,

ბოღმამ წაიღო ხალისი,

ზამთრის ზვავებად დაიმქრა

ხავერდოვანი მაისი.

ქარი მეძრახვის ზუილით

ლოყაზე ცრემლი გორდება,

ძაღლმა აგვიკლო ყმუილით,

თეოს აღარა შორდება.

ხევშია შავრას ნალეწი,

კლდეს გადაევლო ჭიხვინით,

და მეც ლოგინად დავეცი,

გულდალეული ქვითინით.

გახედე, თოვლის ნამქერად

მტაზე დაყრილა ფარები,

ჯავრიანია საცქერად

ციხის დამპალი კარები.

ხავსი მოედო სათოფეს,

მიდამოც შაბმა დაფარა,

ღმერთო, შავ დღეში ამყოფე,

ვინც ამ შავ დღეში ჩაგვყარა!

რისხავდეს ხატი ზევიდან,

ხმალი გადუტყდეს ყუაზე,

და მიუტანონ ცხენითა

დედას, გაჭრილი შუაზე.

ნუღა გვარობდეს ჯიშითაც

დიდო, ლეკი და ჩაჩანი,

ჩვენი მშობლიურ მიწიდან

გაქრეს იმათი ჭაჭანი.

რამდენი დასვეს მდუმარედ

საკუთარ ბედის მგმობელი,

შავად მოსილი მწუხარე,

ხევებს ჩასტირის მშობელი.

მძიმე ბალღამის სნეულის

ცრემლიან გულის ტარება,

სიცოცხლე შხამად ქცეული

ჯოჯოხეთს დაედარება.

აწიოკების ლოდინით

კერასთან თეთრად თენება,

გვერდზე შეკრული ლოგინი

არც ძილი, არც დასვენება.

როცა დადგმული ყორედა

მთა ჩამოწვება ღამეში,

მაშინ იწყება სწორედა

მტრის ზათქიანი თარეში.

დატრიელდება საზარი

დუმით ნაპოხი ფრანგული,

შესაბრალებლად სად არი

კაცური გრძნობა ან გული?

სისხლი იღვრება, როგორაც

წყარო, ღარიდან ნადენი,

სისხლხანჯლიანი მიგორავს

მკვდარი ვაჟკაცი რამდენი!

მამამ ქისტებმა მოგიკლეს,

ძვლები ტიალად ეყარა,

იმ მოუნათლავ მოსისხლეს

პასუხს მოსთხოვდე ნეტარა!

მხოლოდ ის გამახარებდა,

რომ დროზე თვალით მაჩვენა,

მიკრული ციხის კარებთან

იმის გამხმარი მარჯვენა!

როცა გიხილავ წვერითა,

გულს დაედება მალამო,

მანამდე ცრემლის დენითა

ჩამოგიდნები ნანალო.

როდის იქნება, გმირული

სახელი ცეცხლად ელავდეს,

და შენი გველისპირული

დუშმანს ხარბადა ცელავდეს.

მაჯა ურყევი წადილით

ბრძოლებში უნდა დაღალო,

არ სემირცხვინო მანდილი,

შენ დაგენაცვლოს ნანალო.

გულშედურეკი, მაგარი,

გადმოდგებოდე ნეტავი,

საფერხედ გყავდეს საღარი,

კბილით ლაგამის მკვნეტავი.

შენს გმირობაზე ყოველი

ქალი მრეროდეს შაირებს,

მაშინ იმქვეყნად მშობელი

საგზლად სიხარულს წაიღებს.

მინდა ვაჟკაცის საფერად

წინაპრებს მიესალამო,

გამოიზარდე, "ბადერა",

და გაახარე ნანალო.

თუ ეყოლები ამ არეს

შეუვალ რკინის კარებად,

ნანა წოვათის სამარეს

გულმშვიდად მიებარება.

მაშ, დაიძინე პატარა,

მეც დავიღალე ფიქრებით,

ნეტა ვიცოდე რა და რა

ტანჯვის მოწამე ვიქნები.

თვალის გახელას, ბადერა,

განა ბურანი არა სჯობს,

მეც დავისვენებ, ამჯერად,

ინდურთას ზეზვა დარაჯობს.

მოუსვენარო წოვათა,

თუშეთის მთებო, მაღალო,

თქვენ დამიფასეთ შრომა და

დამივაჟკაცეთ ნანალო.

დასატირებელ სუდარად

კოშკს დაეკიდა საღამო,

ყოველთვის კვნესა-მუდარა;

ვაი, ჩვენს ბედსა, ნანალო!