იოსებ ლონგიშვილი - იქ დამრჩა ტიალი გული

იქ დამრჩა ტიალი გული,

სადაც ალაზნის თავია,

სადაც ლამაზად დამდგარან

ლურჯკაბიანი მთანია.

უშარაულის ბინა დევს,

სადაც სდის ყოვის წყალია,

იქ დარჩა ჩემი ლამაზი,

ტანაშოლტილი ქალია.

პირიმზის ეშხი, სიტურფე,

მის ღიმილს დაუფარია,

სხვამ არ წამართვას ლამაზი,

მთებო გეჭიროთ თვალია.

იქ დამრჩა ტიალი გული

სადაც გოროზი მთებია

სადაც ვერცხლივით კამკამებს

ლამაზ სამრულის წყალია.

სადაც სალ კლდეებს ამღერებს

დამფრთხალი ჯიხვის რქანია,

სადაც ძგრიალებს ლოდებზე

თუშური ცხენის ნალია.

სადაც ჰაერში ტაშს უკრავს

ბებერ არწივის ფრთანია

და ისმის გულის საკლავად

თუშურ გარმონის ხმანია.

უკვე რკინის მთას ამღერებს

ფხა ჩემი ცხენის ნალისა

თითქოს მეძახის "დაბრუნდი"

უხილავი ხმა ქალისა.

ლამაზურიდან ქარს მოაქვს

კვნესა შურთხების ქნარისა,

ბინდბუნდში ქშენა მოისმის

კუპრაბალინჩოს წყალისა.

საქისტოს წვერზე გამოჩნდა

სახე ნახევარმთვარისა,

და მოკამკამე ვარსკვლავნი

ტბათანის ლამაზ ღამისა.

ჩამოვყევ წინაგორის გზას,

სურნელი მოდის ბარისა,

დამწიფებულა მაყვალი,

ხილი ტბათანის მგზავრისა.

გალობა წიფლის ჩიტების

რა საამური არისა,

დამშრალა მეღორის წყარო,

გამხარებელი თვალისა.

გამოვეთხოვე მაღალ მთებს,

ნატეხი მათი ტანისა

და მივესალმე კახეთსა,

მე, შვილი კოხტა ალვნისა.