შალვა კარმელი - კარმელის გზაზე

ნურვინ მეკარებით, ნურვინ მიმედებით,

არ მსურს ქალაქები მსდევდეს ბაიბურად.

გავალ უდაბნოში დაჭრილ იმედებით,

სადაც ლაჟვარდები მტვერით დაიბურა.

ჩემი მოსასხამი მძლავრი ფრთიანია

და ჩემს გადაფრენას ქარი მიანება.

მაგრამ ღამეებში ფრენა გვიანია -

ასე საშიშია გადაგვიანება.

მივქრი დავიწყებით, გული გავაცივე,

ღმერთებს მომაგონებს ზარი ნაშაბათი.

ყველა შევიძულე, ყველა გავაძევე.

დამრჩა სანბენიტო, მთვარის ეშაფოტი.

მაგრამ სიკვდილის წინ თავის ტრფიალებით

ისეთს დავიკივლებ ხმათა მომეტებით, -

რომ ეს დედამიწა გადატრიალებით -

ცეცხლის ბრილიანტად გასკდეს კომეტებით!..