ჰაფეზი - საყი-ნამე (მერიქიფის წიგნი)

ჰე, მერიქიფევ, მომხედე, შენს მოწყალებას მოველი,

ისეთი ღვინო მომეცი, გარდამავიწყოს ყოველი.

მწედ მექმნას ამა ქვეყნისგან დამდაბლებულს და გათელილს,

შარავანდედად დამადგას სრულყოფილების ნათელი.

მომეც ეგ ღვინ ფერწმინდა, ეგ კურთხეული სასმელი,

მუტრიბის ჰანგი მასმინე, სხვა არღა დამრჩა სასმენი.

იჩქარე, დარდს ნუ მიმატებ, ჩემთვის ეს სევდაც მეტია,

ორთავე ქვეყნის იმედი ერთთავად გადმიწყვეტია.

მწდევ, კვლავ მაღირსე ჯამებში მაგ ღვინის ათინათება,

რომ მაგ ჯამთაგან თვით ჯემშიდს გადასწვდეს მათი ნათება.

შევსვამ და გულნაკვნესარი სალამურს დავემგვანები,

დროის ქარავანს გაუყვნენ მეფეთა ტახტრევანები.

განა ეს წუთისოფელი გულს ლხენით ვისმეს აუვსებს?

რა ემართებათ ჯემშდებს, რა მოსდით ქეიქაუსებს?

მომეც სასწაულმოქმედი ეგ ღვინო უსათნოესი,

მას ძალუძს მოგვცეს განცხრომა და უკვდავება ნოესი.

ჰე, მერიქიფევ, სვიანო, აგრემც გეხაროს მარადის,

განგეხვნეს ბჭენი სურვილთა მისულს სამოთხის კარამდის.

ის ღვინო მომეც, ჯემშიდის ჯამშ შიგან ნალიცლიცარი,

ვერსახილველთა მხილველი, რაიც გუმანით ვიცანი.

ამივსე, გადმომაწოდე, მაგ მადლიანი მტევნითა,

კმარა საწუთროს გრიგალი, რაც დაუდევრად მდევნიდა.

მომეც და მეც მაზიარე ჯემშიდის ნათელხილვათა,

სამყაროს ოდუმალებამ იქნებ ჩემთვისაც ინათა.

გარდამავიწყე ქვეყანა, ეს დაქცეული ტაძარი,

ძველთა მეფეთა ამბების სათხრობად სიტყვა დასძარი.

ახსოვს ამ ბებერ ქვეყანას საუკუნეთა უკუნი,

აფრასიობის სასახლის ჟრიამული და გუგუნი.

რამ დაადუმა სარდალთა ხმა ამაყი და მყივანი,

რამ დააბნელა ფარ-ხმალთა უამარ მზეთა ბრწყინვანი.

გაუდაბურდნენ არენი ბუკ-ნაღარით და დაფითა,

ტახტნი და სრა-სასახლენი დროთა ქარ-წვიმამ დაფიტა.

ამ უდაბნოში შთაინთქა სელმის და თურის ლაშქარი,

მათ ჩონჩხთა ჩინჩხვარს აყრია ქვიშა მშრალი და ნაქარი.

მწდევ, კვლავ მაღირსე ჯამებში მაგ ღვინის ათინათება,

რომ მაგ ჯამთაგან თვით ჯემშიდს გადასწვდეს მათი ნათება.

ასე ამბობდა ჯემშიდი ოქროს გვირგვინის მფლობელი:

ქერის ერთ მარცვლად ფასობსო ეს ჩვენი წუთისოფელი.

ჰე, მერიქიფევ, მაღირსე, რად მალოდინე ამდენი,

ზარდოშთის ცეცხლი მომეცი ჯამიდან გადმონადენი.

მოდი, მაგ შმაგი ფიალით აზრი და გინი წამართვი,

ისე, რომ ვერ განვასხვავო მართლმორწმუნე და წარმართი.

მომგვარე ვაზის ქალწული, გულს გადამყაროს ნაღველი,

მინდა აწყვეტით ვილხინო და შევირცხვინო სახელი.

მინდა ნანგრევთა გროვაში ამ ზარ-ზეიმის ამტეხი

დავთვრე და აქვე მივეგდო, ვით ძველი დოქის ნატეხი.

ჰე, მერიქიფევ, იჩქარე, ნუ გამომილევ ფიალებს,

აზრი და გონი დამიწვი, ცეცხლივით ამაბრიალე.

დავლახო ზოდიაქონი, ხელთ ვიპყრა ლომის ფაფარი,

სიკვდილმა - მგელმა ბებერმა ვეღარსად ჰპოვოს საფარი.

მწდევ, მაგ მადლიანი მარჯვენით განმიღე ზეცის სარკმელი,

თურმე ეს ღვინო ყოფილა თვით ანგელოსთა საკმელი.

მომეც, მეც მინდა ვაკმიო, ცას მისწვდეს მისი სურნელი,

გონს განმაშოროს სალმობა აქამდის განუკურნელი.

მომეც ეგ ღვინო სიამის მეინახე და მხლებელი,

სამეფო ტახტზე ამყვანი და მეფედ მაკურთხეველი.

ღვინით განბანე ეს გული მრავალგზის-ნაწვავ-ნადაგი,

მხოლოდ შხამს ვიყავ ჩვეული, დამალევინე ბადაგი.

ჰე, მერიქიფევ, მიხსენი, მომბეზრდა საკნის წყვდიადი,

თვალნი ამიხსენ, მაჩვენე დღე ნათელი და დიადი.

თუ მერგო სასუფეველი, მაშინ ეს რა ღა მაწუხებს,

რატომღა შეუბოჭიათ სული სხეულის მარწუხებს?!

მოდი, მაგ ღვინის ნიაღვრით დამანგრევინე სხეული,

ჰპოვე საუნჯე სიბრძნისა გულიდან გადმომსხვრეული.

სასწაულებრივ შევხარი გრძნეული ჯამის ავსებას,

შიგ ჩავხედავ და ვიხილავ უხილავ არსთა არსებას.

განმინათლდება გონება ამ ზმანებათა მიმქცევი,

უპოვარი და გლახაკი ქვეყნის მეუფედ ვიქცევი.

საიდუმლოთა მარგალიტს დავხვრეტ და ავაციმციმებ,

გულიდან ჩამოვიშორებ უთქმელი სიტყვის სიმძმეს.

და ოდეს ახმიანდება ჰაფეზის ფანგი გრძნეული,

ბანს მისცემს თვით ასპიროზი, მისი სიმღერით ძლეული.

ჰეი, მუტრიბო, სადა ხარ, საით ვის ებულბულები,

მოდი და შენი ტკბილი ხმით კვლავ აგვითრთოლე გულები.

შენი სიმღერის ალამი ჩვენს სულთა შიგან აღმართე,

აღგზნებულთ აღგვავლევინე აღფრთოვანების აღმართი.

ვაქოთ, ვადიდოთ ხელმწიფე, გვირგვინოსანი, ძლიერი,

რომელსაც ძალუძს ქვეყანას შეაცვლევინოს იერი.

რომელიც არის სამეფო ხის უმშვენესი ნაყოფი,

რომელსაც მოსდგამს უნარი მრავალი მეფის სამყოფი.

რომელსაც ხელეწიფების დათრგუნვა დროის გრიგალთა,

ვის ხელშიც სიბრძნის საზღვარი მოდრკა და გამოიკვალთა.

რომელსაც ჰმონებს ქვეყანა, მისთა სიტყვათა გამგონი,

რომლის ბრძანების ნიშანზე იცვლება ზოდიაქონი.

ვინც მეფობს თევზთა სიღრმიდან ფრთოსანთ კამარის თაღამდე,

ვინც ბრძანებს - როდის გათენდეს, ან როდის უნდა დაღამდეს.

ვისგანაც მზე ვიწყალობე, ვისგანაც შვება ვიმადლე,

და ვინც ჩვენს თვალთა უპეში ჩამდგარა, როგორც სინათლე.

ვის თავზეც ბუდობს ჰომაი, - ბედნიერების ფრინველი,

ვინც არის დედამიწაზე წყალობის მიმომფინველი.

და რომლის ბადალ მარგალიტს არა ჰფლობს ზეცის ნიჟარა,

ვინც სხვა ქვეყნების მეფენი მხევლებად შემოიჯარა.

ვინც ჯემშიდსა და ფერიდუნს დარჩით მემკვიდრედ, უბადლოდ,

ვისაც ამ ქვეყნის სვე-ბედი მარადის უნდა ვუმადლოთ,

ვინც ისქამდერის ადგილი შეავსო მეფურ ღირსებით,

ვინც გვწყალობს თავის სიუხვით, ვისი მადლითაც ვივსებით.

ჰეი, მუტრიბო, მაღირსე კვლავ შენი ჰანგის მშვნება,

სანამ ამ მუხთალ სოფელში ჩემი მზეც ჩაესვენება.

მოდი, სიმთვრალით დაბინდულს, შენი ხმა მესალბუნება,

მომისწაე, სანამ დამნაცრავს სატრფოს ნაზ თვალთა ცთუნება.

ამ ქვეყნის ოღროჩოღროებს ვერავინ ვერ განერიდა,

გზას ზოგი ფარ-ხმნლით მიიკვლევს, ზოგი კი - კალმის წვერითა.

მოდი, მუტრიბო, მასმინე ჰანგები ახალ-ახალი,

სომღერით შეატორტმანე ზეცის გუმბათი მაღალი.

ქვეყანას მოსდე ამბავი, რომ ვერვინ დამედარება,

რადგან ზეგარდმომევლინა უფლის შეწევნის ხარება.

მოდი, მუტრიბო, მალხინე, და განმიქარვე ნაღველი,

მასმინე ტკბილი ყაზალი სევდათა გადამლახველი.

მოთხარე დარდის ფესვები ჩემს სულში გადახლართული,

რომ ვეღარ ვგრძნობდე ვერაფერს შენი სიმღერით გართული.

მოდი, მუტრიბო, მაამე მაგ შენი რუდის თაფლითა,

დარდის სიშმაგემ ეს გული სანამ მთიანად დაფლითა.

ვარ მონატრული შენი ხმის, არ მსურს მოსმენა არვისი,

დავტკბები, როგორც ბარბადის ჰანგით ტკბებოდა ფარვიზი.

მოდი, მუტრიბო, სიმღერით გააპე ბაგის მარჯანი,

იდუმალების სავანეს ჩამოხსენ ფარდა-ფარჩანი.

ერთბაშად ამოაფრქვიე ის, რაც აქამდის ინახე,

გულში ნაგუბარ ხმას მიეც საიალაღე სილაღე.

ზეცად შეყრილთა ვარსკვლავთა დავლური დაავლევინე,

ასპიროზს საზის სიმენი დააწყვეტ-დაალევინე.

აღაგზნე სუფი დერვიში, საუფლო გზაზე მავალი,

შენ იყავ მისი მეგზური, შემწე და შუამავალი.

სიმღერის რაშზე შემოსვი, მიაშვებინე სადავე,

მიაკვლევინე სრულყოფის დასაბამი და სათავე.

ჰეი, მუტრიბო, გახელსი, არ დაიშურო საკრავი,

სიმღერა იყოს სალხინო, ცაში კამარანკარავი.

რა თვალთმაქცობას გვიქადის ეს ჩვენი წუთისოფელი?

ყოველი ღამე შავბნელი არის შავი დღის მშობელი.

თანდათან უფრო მაოცებს საწუთროს ჩარხის ტრიალი,

ხვალ ნეტავ ვის ჩაიხუტებს ეს შავი მიწა ტიალი.

რისთვის ანთებენ ჩირაღდნებს, ვისთვის ილევა სანთლები?

ვისთვის ან რისთვის ვინაღვლო, ანდა ვის რას ვემართლები.

მოდი, მუტრიბო, მიხსენი უბადრუკი და ძაბუნი,

მხოლოდ შენ იცი ამ გულის დარდის და სევდის სალბუნი.

მეორედ მოსვლა დამდგარა, მოწვიმს ავდარი ისართა,

წვეთ-წვეთი სისხლი თანდათან წარღვნაში გადაიზარდა.

ჰეი, მუტრიბო, ნუ უსმენ საამურ ბუკს და ნაღარებს,

ამ სისხლისღვრაში შენ მხოლოდ ხელადის სისხლი დაღვარე.

ალხინე მსმელი, რომელივ მხოლოდ შენს ნუგეშს ენდობა

და ჩვენგან წასულ მეგობრებს აწვდინე შენი შენდობა.