ალექსანდრე აბაშელი - ბებიას

ბებიაჩემი მოკვდა ზუსტად ოთხმოცი წლისა

და მთელი ეს დრო მოანდომა წვრილმან საქმეებს,

დასდევდა მუდამ ჩალის ჯოხით ქათმის წიწილსა

და ყოველ შაბათს ნაკვერცხალზე ჰყრიდა საკმეველს.

უვლიდა ბოსტანს და ეზოში რგავდა ხეხილებს,

ეჯავრებოდა მწვანე შტოზე ფითრი და ხავსი

ახალუხისთვის საუცხოოდ სკვნიდა გრეხილებს,

ამბობდა ზღაპრებს მაღალ კოშკის მზეთუნახავზე.

ერიდებოდა მეზობლის ქალს, ანჩხლს და კაპასსა,

თავის ეზო-კარს იშვიათად მოშორდებოდა.

კაკლის ზანდუკში ინახავდა ფარჩის კაბასა

რომ თეთრ კუბოში ჯვარისწერა მოჰგონებოდა.

ერთხელ გაჰყიდა ასი კვერცხი ცამეტ შაურად

და ექვსი წყვილი სეფისკვერი მღვდელს ჩააბარა

დაბრუნდა სახლში წიწილებთან გაიხმაურა,

დაწვა და ტკბილად დაიძინა...და არ ამდგარა.

ალბათ ყოველთვის სანატრელად მემახსოვრება

მიწის ის კუთხე სად ბავშვობა ჩემი დავყავი,

სადაც ჰყვაოდა უდარდელი ჩემი ცხოვრება

შემდგომთა დროთა სიბრძნის ჟანგით დაუნჟაგავი.

და ვფიქრობ ახლა, არ დავეძებ დიდრონ საქმეებს

იქნება ჯობდეს ჩამოვწიო ქუდი ყურებზე!

ხანდახან ჩულად ნაკვერცხალზე დავყრი საკმეველს,

რომ ვიოცნებო ზღაპრულ კოშკის საფეხურებზე.

რა საჭიროა გადავაკვდე ურჩ მოკამათეს,

მჭამოს ათასმა თეორიამ და დებულებამ

როცა მზე ჩემთვის მხოლოდ ერთი წუთით ანათებს,

და სხვა სიცოცხლე მიწის გარეთ არ მეგულება!

რად ჩავიმწარო დარჩენილი წელი ორიოდ

ვიდრე მიხმობდეს ცხონებული ჩემი ბებია?

ოთხმოცი წელი გაატარა უთეორიოდ

და მისი ბედი ვიტყვი ბევრჯერ შემხარბებია!