შოთა ნიშნიანიძე - სახუმარო

 ორშაბათს გოგონა გავიცანი,

 გოგონა ნახატი ყალმისანი,

 მისი ტუჩები და დალალები სამშაბათს,

 გამიხდა საფიცარი.

 ოთხშაბათს წერილი გავუგზავნე,

 და თავს მოსაკლავად ვიმეტებდი,

 ჩემი ფიქრები გავუმხილე,

 ჩემი ეჭვები და იმედები.

 ხუთშაბათს პასუხი მომივიდა,

 ვაიმე ბედო უკეთურო,

 დაბერებულხარო გნოლივითა,

 ცოლ-შვილს მიხედეო უბედურო.

 თეთრად გავათენე პარასკევი,

 ფიქრში გავატარე შაბათ-კვირა,

 თავმოჭრილი ხარო გადავწყვიტე,

 და თავის მოკვლა დავაპირე.

 მოვიდა მეორე ორშაბათი,

 ისევ შემეფეთა ის უღმერთო,

 ელვამ დამიარა კოჭებამდე,

 დილა მშვიდობისას გისურვებთო.

 ახლა მე თავის მომკვლელი ვარ?

 უნდა სხვანაირად ვძლიო სვე-ბედს,

 მე ვიცი რაცხა ოხერი ვარ,

 ლექსებს დავწერ და ვიოცნებებ...

ღმერთია ჩემი მწყალობელი,

 მე კი ამ უღმერთოს მგალობელი…