ზამთრის ყინვა ვერ მაშინებს, შენ რომ გხედავ, მაშინ მცივა. მე ჭამა-სმა აღარ მახსოვს, შენი სიყვარული მშივა. ვით თონეში ხმელი თივა, გაიცინე, თან მაცინე, ეს ჭრილობა შენგან მტკივა. როს ფოთოლი ხეებს სცვივა, სარკე არი თვით ბუნება, დამერწმუნე, შენც მოგივა. ეგ სიმდიდრეც გადაგივა. ეს სოფელი ვინ მოჭამა, ყველა სამარეში მივა. ტკბილი სული ამოგივა, მაგ შენს თვალებს მიწა შესჭამს, ეგ წარბებიც ჩამოგივა. შენგან იეთიმს რაც მომივა. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • იეთიმ გურჯის პოეზია |