ჯემალ აჯიაშვილი - მაშინ სხვა ვიყავ, გულისყურით როცა მისმენდი...

მაშინ სხვა ვიყავ, გულისყურით როცა მისმენდი...

ო, სულო ჩემო, უჩვეულო ჩვენი ჩვევებით

ქანაანელთა გულქვაობას მედგრად შევებით

და მწყურვალივით ამოვხაპეთ მთელი მისრეთი.

მაგრამ როდესაც მაჭირვებდი სხვა სამიზნეთი,

გიკმევდი კვამლს და - ხან სიშმაგით, ხან მიტევებით -

გულს ვიმძიმებდი მარტოსულის ღამისთევებით

და ფიქრის გორებს ვაღრუბლებდი და ვანისლებდი.

დარდს ვიქარვებდი შორი გზებით, შორი უსტარით -

ქალდეის ქარვით, ხატაეთით და ინდუსტანით;

დრო კი მისდევდა ასწლეულებს დინჯი რონინით

და მზე, რომელიც უბრად იყო ცის დამქარგავთან,

იდგა ნილოსთან ნაღვლიანი ფარაონივით

და ძვირფას სპეკალს მოკამკამე წყალში ჰკარგავდა...