ფეხმძიმობა
|
მზისკენ მიმაფრენს ფასკუნჯი, - ფასკუნჯს უფსკრულის აქვს კუჭი; მენა საგზალი ვარ მისი, მაგრამ ვეყოფი?! არ ვიცი!
ისიც ლურჯია, ცაც ლურჯი; ეჭვისა მახრჩობს მარყუჟი, - ვერ ჩავხვდი, - უდევს რა გულში, - ძუნწია სიტყვა-პასუხში.
(ხორცსა ვეპყრობი მომჭირნედ), მინდარის ვიამირანო, - შორიდან შევრტფი კოჭიმელს.
(ფასკუნჯს ეტყობა მოშივდა)... ნეტა, ეს შავი ყორანი ტატოსია თუ პოსია?!
მკერდით გამპობი ცეცხლეთის; მზემდე ჯერ კიდევ ბევრია, როგორც ეტყობა, მანძილი;
ჰა და ჰა ვიყო მეცხრედი, - მოზრდილი უკვე ჩახეთქა ჩემი ფასკუნჯმა ნაწილი.
თავი მეყოფა მე ჩემი?! უფრორე სწორად: ამ ოხერს ვეყოფი თუ არ ვეყოფი?!
მთაგრეხილივით ბეჭები... - ხომ კარგად?! - მკითხა უეცრად, - ხმა მეცნაურა მეგობრის.
მიქშუის, როგორც ქიბორჯი... დარდიმანდები ხაშურში შეექცევიან ციმორსა...
ძმაბიჭები და სუფრანი, ხრეითით მესმის მე კრინი, პატარძეულთით - სოპრანო...
დღედაღამ ფხიზლობს ბერბიჭა, - კაცმა, ვინც იტყვის სიმართლეს, რომ არ გაჰქუსლოს მერნითა.
არ გახლავთ მთლად უხიფათო; კაცსა, ვინც იჩენს კაცობას, - ფიქრობენ: რა უხიმანონ!
ისიც ლურჯია, ცაც ლურჯი: ეჭვისა მახრჩობს მარყუჟი, - ვერ ჩავხვდი, - უდევს რა გულში, - ძუნწია სიტყვა-პასუხში.
მზისაკენ ქარებრ ვისწრაფვი: ქართველი რათა გაშუქდეს, - მყოფი მიწაზეც, მიწაშიც.
- რაღა ვქნა! - ვფიქრობ მე ჩემთვის, უეცრად ამ უგამჩენომ რომ მოინებოს დესერტი?!
ორი ვეშაპის შუაში: ქსელია პირწავარდნილი რომელიც ბაბაჭუასი, -
მტკვრით, ქსნით, ალაზნით, არაგვით... მე თავი გამოვგლიჯევი რომელსაც დავიდარაბით.
შემომცქერიან დაბლიდან: ხცისი, ბეღლევი, ავლევი, თიღვა, იკორთა, მთაწმინდა...
თავისუფლების სიტკბონი, - რაც ვერ დაიცვა კრწანისმა, რასაც იცავდა დიდგორი.
ფასკუნჯს ვეხმიე, - ვარჩიე; მე, - სულის დასანაყრებლად, სხეული ვინც მოვამშიე.
იქნება კია ეს წუთი?! (გულს ეჭვი მიღრღნის იმდენი, უყვარს რამდენსაც ფეხბურთი), -
ნატამალიღა მე ჩემი, ცათა საცერში გაცრილი, - მე, - ჩემი მცირე ნაწილი
ჩემში რაცაა ზედმეტი), - მე (ჩემთვის უკვე უჩინარს) მზე მეტყვის, ვიცი, მზე მეტყვის:
ხარ კაცის მეათასედი! - რა გზები გამოიარე, შე უბედურო, ასეთი?!
ფასკუნჯს უფსკრულის აქვს კუჭი; მენა საგზალი ვარ მისი, მაგრამ ვეყოფი?! არ ვიცი! |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • მუხრან მაჭავარიანის პოეზია |
