ლადო ასათიანი - ფუნაგორიები

აგიაშვილსა ნიკასო,

ან ნაყვარება პიკასო.

გადარეულა პიკასო,

რა დავუშავე ნიკასო.

სულხან-საბას ოქროს წიგნი

რომ გამოსცა ლეონიძემ,

მისი ეშხით ისე დათვრა

როდორც ღვინით ძველი სიძე.

მაგრამ ბოლოს ვერ დამალა:

- ისე ცხონდა მამაჩემი,

რაც სიბრძნეა, საბასია,

რაც სიცრუე - არის ჩემი.

ის ურჩევნია მამასა,

შვილი არ სწერდეს დრამასა.

დავითმა ცეცხლი დასტოვა,

ამისგან რჩება ნაცარი.

და ისიც დავითისია,

სერგოში კარგი რაც არი.

იაკინთე ლოველასი,

ვერ დამწერი ნოველასი.

თაქთაქიშვილმა დათამა,

ამ ურჯულომ და თათარმა,

სუყველა როგორ დაქრთამა?

დაწერა ექვსი პიესა,

ექვსივე აპატიესა.

პოეტია გვარიანი

სივირიან ისიანი,

ის ლექსები რომ შეუთხზავს,

მისა თუ სხვისი არი?

მარგიანმა სახე ლოთი

მოიწმინდა სახელოთი.

ბესო მოუშვი ნებასა,

დაიწყებს მოხსენებასა.

გაჩენილი კატის კნუტად,

კანტს კითხულობს კანტი-კუნტად.

ჩიქორთული თარგმანებით

პირდაპირ რომ გულს უმიზნებს, -

"კაცი არ ხართ, ქრისტიანი?

გააჩერეთ ნუცუბიძე!"

არ გეძინება, აგიაშვილო?

დაწექ, ლოგინი აგია შვილო!

ეს თაობააა

თუ უთაობა?!

ალექსანდრე ქუთელია

კანტს კითხულობს უთენია,

ჰოდა, ისე ძაბავს კანტი,

რომ კოსტუმზე აწყდა კანტი.

***

გოგლა-ლოთუა

დემნა-შფოთუა

ლევან-გოთუა

***

ცნობილია ქვეყნად:

ლეონიძის-კვეხნა,

კაჭახიძის-კვატი,

ქიაჩელის-გვადი,

პაიჭაძის-ბუცი,

დემნას ფაცი-ფუცი.

***

ახლა კი დროს სოლომონ, რომა,

თავი ანებო რუსთავზე რომანს -

მშვიდობა ნახოს საქართველომა.

***

თუ გსურს, მისდიო საშას სისქეში,

ხშირად იარე სასასისკეში.