მერაბ კოსტავა - ირაკლის

არა, წუწუნი იქ არ გაისმა,

რამეთუ ჰფლობდი სიღრმეს გაუმხელს,

თავი მოიკალ, როგორც კლაისტმა,

ვერთერულ განცდებს ვერსად წაუხველ.

რად მოგიწამლა ასე გუნება

საწუთრომ თვისდა წესის მიხედვით,

რად ვერ გაუძელ მწარე ცდუნებას,

ფაუსტობამდე რად ვერ მიხვედი?!

მეტის გაბედვით და ვაჟკაცობით

სიცოცხლის ძარღვი რად გაიწყვიტე,

ისრები, შხამში ამონაწობი

უკლებლივ რატომ ვერ აისხლიტე?!

ვერც მოგეფერე, ვერც დაგიტირე,

ჭირსა შიგან მყოფს ეს რა მიყავი

იმ დაწყევლილ დღეს მე სასიკვდილე

ვაგლახ, შენს გვერდით რომ არ ვიყავი.

ო, როგორ ვდარდობ, როგორ ვინაღვლი,

აწ მომხდარს რომ ვერ გადავეღობე,

კიდევ კარგი, რომ ჩემთვის, ირაკლი,

გარდაცვლილები არ არსებობენ

და არც კვდებიან, და არც ჰქრებიან,

გარდიქმნებიან ღმრთივ საოცრებად,

რადგან ისინი მუდამ რჩებიან

ჩემთვის ცოცხლებზე უფრო ცოცხლებად.

გუმანით გრძნობდი, რომ ბედისწერას

მუდამ დაჰყვება ხმა გამგმირავი,

მაგრამ ღმერთს აბა ვინ გაუწირავს

რომ შენში ვპოვოთ გასაწირავი?!

წამქეზებელი წყეული თესლის,

მოძალადეთა მომრიგებელი,

მუდამ შიშობდა აღვსილი გესლით

წუთისოფელი შურისმგებელი.

დამმკვიდრებელნი ჭეშმარიტ გეზის,

ნებით უდრეკით, შეურყეველით,

რომ შევმტკიცდებით, ირაკლი, გესმის,

როგორც გოდოლი აუღებელი.

და სულით ეგზომ უახლოესნი

განგვთესა ისე, ვით შორებელნი.

გათიშვით სურდა ჩვენი წვალება,

კავშირი მძლავრი რომ დაეშალა

და არ მოეცა საშუალება,

გულისნადები გადაგვეშალა.

მას უკვდავების წმინდა წყლებითა

არ სურდა მორწყვა დასიცხულ ზვრების,

რათა უმაღლეს საწყისებიდან

მერმისის თავთავს იმკიდნენ სხვები,

გადავეცდინეთ, სურდა, გეზიდან,

მუხთალის ზრახვას ნუთუ ვერ ხვდები,

გონება ისე გადამებინდა,

ვეღარ ჩავშალე მტარვალის ცდები.

შემოგვიტია, არ მოგვერიდა,

ირონიით და ნიშნისმოგებით,

ეს რა უწყალოდ გადაგვეკიდა,

რა უსაშველოდ მოგვაწვა რქებით,

როდესაც, შენი დაბადებიდან

შეუბრალებლად გაჰყარა გზები.

მაგრამ გამორჩა მტარვალს ხედვიდან

წმინდა კანონი შინაგან ძვრების,

მამაშვილობა გვიჩნს ავბედითად,

თუ სულიერი არ გავხდით ძმები.

ამგვარი ხვედრი რად არ გვეტვირთა,

აღვლესოთ გულნი, ვითარცა ხმლები,

რადგან სამკალი ასე გვემდიდრა,

ისევ ჩვენ შევკრათ თავთუხის ძნები.

თუმცა მე აქ ვარ, სოფლად შთენილი,

შენ კი - სულეთში, იქ, ზესთასოფლად

ხარ შენის ნებით გარდავლენილი,

თავს ნუ ვიგულვებთ, ირაკლი, ობლად.

ტრფობა ნაჭარბი რადგან გულებით

სასუფეველი იიძულების,

უდრეკ ზღუდეთა მარად დამძლევი

ვყოთ სიყვარული ჩვენ გზად და ხიდად

და ბნელში ნათლის გეზის გამკვლევი

მეოხ გვექმნების განგება დიდად.

ცხადად ერთურთს რომ არ მოველანდოთ

და ურწმუნობას ავუგოთ წესი,

ჩვენ უნდა შევხვდეთ ჩემს სიკვდილამდე

ვით ლაერტის ძე და აქილევსი,

რომ შევამტკიცოთ ორი სოფელი,

მზით ნათელღებულ შუაღამეში,

ჩვენ უნდა შევხვდეთ უცილობელად,

როგორც ენქიდუ და გილგამეში.

არცოდნა აღარ გვეპატიება

იმის, თუ რაა გეზი ღმერთისკენ,

ეს ურთიერთის არის ძიება,

იგი გზა არის ურთიერთისკენ.

ასე იკვრება მრავალი ერთით,

მსგავსი რომლისაც არ გვეგულება,

თუკი სამყაროს გულია ღმერთი,

გზაა სიწრფელეც და ერთგულებაც

და ამიტომაც დაგვმოძღვროს, ვვედრით,

უღირსთ გვაჩვენოს თვისი დიდება,

თუკი სამყაროს აზრია ღმერთი,

გზაა სიბრძნეც და ჭეშმარიტებაც

და თუკი ვინმეს ეს დაჰბედვია,

ერთი აქვს სიტყვა, საქმე და ცნება,

რადგანაც ღმერთი შემოქმედია,

გზა არის საქმეც და წმინდა ნებაც.

მაშინ გაუვა ყავლი წამებას,

შეხვედრის წამი როს არ აგვცდება,

როს ჩვენს წიაღში ესე სამება

მძლე სიყვარულით გაერთარსდება

და როცა ზღუდეს გავუმკლავდებით,

როგორც ანქიზე და ენეოსი,

მიწას მოვწყვიტოთ მძლავრი მკლავებით,

ცაში დავახრჩოთ ჩვენ ანთეოსი.

აღსასრულებლად თუნდ იყოს ძნელი,

ღმერთმა ხელი ნუ აგვაღებინოს,

რომ საქმე, თითქმის შეუძლებელი,

მძლე სიყვარულმა შეგვაძლებინოს.