მარიამ წიკლაური - ოჩოპინტრე და ოჩოდალი

- იყო და არა იყო რა,

ტყეში ცხოვრობდა ბიჭი.

ტყეში ხარობდა წიფელა,

თელა, მუხა და ფიჭვი.

- კიდევ? - ზღმარტლი და კუნელი.

- კიდევ? - ცხოვრობდა თხუნელა.

- კიდევ? - ხოხობი, კაკაბი,

ტყეს არსად აჩნდა ნაკაფი.

ის ბიჭი ნადირს მწყემსავდა,

დაუდიოდა ჯოგი.

ერთი დაც ჰყავდა - ტყის გოგო,

ფხიზელი, როგორც ჭოტი.

- რა ერქვათ?

- დას - ოჩოდალი,

ძმას კიდევ - ოჩოპინტრე!

მონადირეებს აფრთხობდნენ,

ბოროტებსა და ფინთებს.

მაგრამ ჩვენს პინტრე ბიჭუნას

ემართა ძილის ქირა,

თუ ერთს ჩასთვლემდა ხის ძირას,

ეძინა მთელი კვირა.

იმ ბოროტ მონადირეებს

ამ დროს სწყალობდათ ბედი: 

ხან ცხოველს ჰკლავდნენ,

ხან - ფრინველს,

რაღა უნდოდათ მეტი?!

გოგო კი მუდამ ფხიზლობდა,

ქარებს ატანდა ისარს,

რომ მონადირის ნასროლი

არ მოხვედროდა მიზანს.

ოჩოპინტრეს და ოჩოდალს -

ნადირთ ჯოგების მწყემსებს,

არც გრიპი ემართებოდათ,

არ უკეთებდნენ ნემსებს.

- არც ზღაპრებს არ უყვებოდნენ?

- არ დადიოდნენ ცირკში?

- გეყოთ, დახუჭეთ თვალი და

თავადვე ჰკითხეთ ძილში.