მარიამ წიკლაური - ირგვლივ

დაბადება თითქმის არ მახსოვს.

რაც აქამდე ცხადად მომყვა,

ეგ იყო რაღაც ორიათას ექვსასი წლის წინ,

ან უფრო ზუსტად,

სამიათას ოთხასის წინათ,

ან იქნებ შარშან...

რა აზრი აქვს რამდენით წინ, რამდენით - უკან?

ეს იყო ირგვლივ:

გევედრებოდი, აფროდიტევ,

სიყვარული მოგევლინა ჩემთვის მფარველად.

მაგრამ შენ ისე გეღიმებოდა,

თითქოს დამშეულს რძით გატიკნილ ძუძუს მაჭმევდი,

მე კი ბაგიდან თეთრი ვარდის სიტკბო მდიოდა,

ჩემგან პირველი სიყვარულის აღუ გესმოდა და გიხაროდა,

რომ ყრუ-მუნჯი არ გამოვდექი,

არც უსინათლო -

შენგან გამოწვდილ ალიონის ვარდისფერ მძივებს

აღტაცებით და ღონიერად ეჭიდებოდნენ

ჩემი თითები.

გაფაციცებით გადევნებდი დიდრონ თვალებს,

რომ დაიქნევდი ბეღურებს და მტრედების გუნდს

ფრთებად მიწამდე,

ცის პერანგს რომ შემომფუთნიდი.

გაყურადებდი,

როგორ სთხოვდი აყვავებულ მთებსა და მინდვრებს,

არ ეტკინათ ჩემთვის თოთო მუხლისთავები,

როცა თამამდ მივფორთხავდი სიყვარულისკენ,

ყველა ხევი რბილ ხელისგულად მეშლებოდა შენი ბრძანებით.

თეთრი პეპელა დამაფრინდა ერთხელაც მხარზე,

მისი ფრთების თრთოლვა მეამა,

შენ იცინოდი, რადგან იცოდი,

რომ ვერაფრით მივხვდი, რა იყო და ავზლუქუნდი.

შენ კი სიცილით მითვლიდი ცრემლებს,

როგორც ბატკნებს - ერთგული მწყემსი

და ჭდეებს თლიდი

ბედისწერის გალიტულ ჯოხზე

თან პეპელას ეუბნებოდი,

გაანებეო თავი, ცოდოა.

ახლა ისე ვარ,

ვით წვიმის მერე

ჭიანჭველების ძველი ქალაქი.