გალაკტიონ ტაბიძე - მოვა... მაგრამ როდის?

შორეული ქალის ეშხი

მოვა... მაგრამ როდის?

სიყვარული სასახლეში

მხოლოდ ერთხელ მოდის!

ასეთია ნაზი ბედი,

ბედი რჩეულ ფერის;

სიცოცხლეში თეთრი გედი

მხოლოდ ერთხელ მღერის!

ყვავილები უხვადარის

დენდის...მეფე მონის.

ქარში ათრობს არემარეს

ოხვრა ტრიანონის.

და ლანდებად თეთრ სარკეზე

ჩნდება სახე მკრთალი

შუაზელი, ესტერგეზი

და თვით დედოფალი.

ზრდილი, ნაზი და მეფური,

ჩემი ძველისძველი

ლექსი არის უნებური

სიზმრით შემმოსველი.

მხოლოდ თეთრი შადრევნებით

მე ვერსალის ბროლი,

მაცდურ თვალის გადევნებით

მტანჯავს მსუბუქ-მქროლი.

დედოფალო! ლურჯი რაში

მიჰქრის საშიშ-ჩქარი

და ბილიკთა ლურჯ ქვიშაში 

მიაქვს მძაფრი ქარი!

მიჰქრის დალალგადაყრილი:

დოვინ, დოვენ, დოვლი...

თოვლი, ფიფქი და აპრილი,

ვარდისფერი თოვლი.