ფრანჩესკო პეტრარკა - ათასწლეულად მეჩვენება...

ათასწლეულად მეჩვენება დღე მისევდილი,

დედამიწაზე დავრჩი ოდეს უქალბატონოდ,

სხვა გზით მიმიხმობს, სურს სიცოცხლე უქმად დავტოვო

და ციერისკენ გავლივლივდე ნაცრისფერ დილით.

ვეღარ მაცდუნებს მიწა, თეთრი ქალის მკერდივით,

რომ ჩამჩურჩულებს: საკუთარ თავს ებრძვი რატომო,

ცრუა სოფელი, მოაყივნებს კაცთ საგვარტომოს,

მე კი ნათელში მსურს ვიხილო მისი მერდინი.

არ მეშინია წერა, მწერლის უგონო რისხვის,

მძიმე ტკივილით დალეწილი ვიგონებ უფლის

წამებულ სახეს: ვგრძნობ, თმენა და დუმილი მიხსნის,

შევყურებ სიკვდილს, წყვდიადივით მრუმეს და უგბილს,

რომელმაც დონნას გაუყინა ძარღვებში სისხლი

ვერ კი დაბინდა მისი სათნო და წყნარი შუბლი.