ბაღდადის ხალიფა ძალიან კარგი მეჯინიბე იყო. კარგ ცხენებს ძვირად ყიდულობდა და მათთვის ფული არ ენანებოდა. გავრცელდა ხმები და ერთხელ ერთმა არაბმა ძალიან ლამაზი ცხენი მოუყვანა, რომელიც ორი ათასი მარჩილი დააფასა.
ხალიფამ ფული მაშინვე მოატანინა.
არაბმა უთხრა:
- ფული ტომარაში ჩამიყარეთ, თორემ როგორ წავიღოო?
ჩაუყარეს ფული და მისცეს. არაბმა თავი მოუკრა ტომარას, გადაკიდა ცხენს, შეჯდა და გააჭენა. დაედევნა ხალიფას ჯარი უსწრაფესი ცხენებით, მაგრამ არაბი ისე გაუჩინარდა, მისი გზა და კვალი ვერავინ გაიგო.
დაბრუნდა მდევარი დაღონებული.
მესამე დღეს არაბი მოვიდა და ცხენიც მოიყვანა.
ჰკითხეს:
- ეს რატომ გააკეთეო?
არაბმა მოახსენა:
- შორს ვცხოვრობ, ტომრის დასაკიდი არაფერი მქონდა, ვერცხლი კი მძიმეა, ვერ ვზიდავდი, ამიტომ წავიღე და ახლა ცხენი უკან მოვიყვანეო.
მერე უთხრეს:
- მერედა ვინ მოგდევდა, ცხენი რატომღა დააბრუნეო?
არაბმა გაიცინა და უსაყვედურა:
- კარგის პასუხად ასე მოვქცეულიყავი, ღმერთი რას მიზამდაო?
სულხან-საბა ორბელიანი - იგავ-არაკები - ადაპტირებული ტექსტი