კლარჯეთის თემის ერთ-ერთ სოფელში ერთი გზირი ცხოვრობდა, ანჩხლი და სოფლის მტერი. შეაწუხა მთელი სოფელი და სრულიად ააოხრა. მოიგონებდა მიზეზს, თათრებთან დააბეზღებდა და უამრავ ფულს წაართმევინებდა.
მოვიდა გზირის სიკვდილის დღე. მოიხმო სოფლის კაცები და უთხრა:
- მე ბევრი შემიცოდავს და თქვენთვის ბევრი რამ დამიშავებია. რადგან ცოცხალს სამაგიერო ვერ გადამიხადეთ, ღმერთს გაფიცებთ, როცა მოვკვდები, ყელზე თოკი მომაბით, წამათრიეთ და ხეზე ჩამომკიდეთო!
როცა მოკვდა, შეცდნენ სოფლის კაცები და რაც გზირმა უთხრა, ყველაფერი შეასრულეს.
ერთმა თათარმა ნახა ხეზე დაკიდებული გზირი, წავიდა და ყადს უთხრა: ჩვენი ერთგული გზირი დაუხრჩვიათო.
შეუსიეს სოფელს თათრები და ხალხს მთელ სარჩო-საბადებელი წაართვეს.
დაუწყო სოფელმა გზირს გინება: ცოცხალმა ხომ გაგვაუბედურა და მკვდარმაც აგვაოხრაო!
სულხან-საბა ორბელიანი - იგავ-არაკები - ადაპტირებული ტექსტი